Bob en Yvonne Vosse uit Sneek maakten vlak na hun trouwen een huwelijksreis van een jaar over de oceaan. Het was altijd al een droom van Bob om zijn eigen zeilboot te hebben. ,,Toen ik als jochie van acht in Kroatië een boot op het strand zag liggen, dacht ik: Dat wil ik later ook, mijn eigen boot voor anker in zo’n mooi baaitje.” Eind augustus 2019 maakte hij zijn droom waar en zeilde hij op zijn eigen boot over de oceaan, samen met zijn kersverse vrouw Yvonne, die nog nooit gezeild had.
Toen Bob Yvonne ontmoette en over zijn droom begon, wilde Yvonne in eerste instantie niet mee. ,,Ik dacht je gaat zelf maar, dat is niks voor mij. Ik had nog nooit gezeild. Maar het idee groeide: hoe mooi zou het zijn als je elkaar alle dagen van de week ziet en een jaar samen bent? Het is een ander soort vrijheid. Je bent dan met heel andere dingen bezig dan je werk, studie of gezin. Dus ik ging toch om.’’
Baan opgezegd
Ze spaarden hard, verkochten hun auto’s en andere spullen, zegden allebei hun baan op en vertrokken. Yvonne was lerares, Bob had dertien jaar bij de Marine gewerkt en drie jaar lang aan de boot geklust. Daarom had Yvonne er alle vertrouwen in. Maar het geloof speelde voor haar ook een grote rol. ,,Vanaf het begin van onze relatie ben ik heel open geweest dat ik van God houd en dat ik mijn leven met God ga. Ik zei: Als we gaan, gaan we niet alleen. Jezus gaat mee. Wat er dan ook gebeurt, we zijn niet alleen.’’
Als we gaan, gaan we niet alleen; Jezus gaat mee.
Bob was niet met het geloof opgegroeid, maar had er wel interesse in. ,,Ik heb een heel onrustig leven gehad. Mijn ouders gebruikten drugs, dus dat was voor mij ook heel normaal, dat was mijn toevluchtsoord. Maar omdat het geloof een belangrijk deel van Yvonne’s leven is, vond ik dat ik moest weten wat haar bezighoudt. Ik zag ook dat het geloof mensen rust kan geven. Achteraf gezien ben ik altijd wel op zoek geweest naar dat stukje rust. Zo is het bij mij langzamerhand gegroeid, tot ik niet meer kon ontkennen dat ik ook in God geloofde.’’ Yvonne: ,,Die reis heeft daaraan bijgedragen, maar ook de Alpha cursus na de reis, nu een jaar terug. Toen is er bij Bob heel veel veranderd; er is meer rust gekomen in hem.’’
Dobberen op de oceaan
Ze voeren naar de Golf van Biskaie en vandaar naar Portugal, vervolgens naar de Canarische eilanden en vandaaruit naar de Azoren en weer terug. Eenmaal onderweg langs de Franse kust richting Spanje, kregen ze met onverwachte uitdagingen te maken. Toen corona uitbrak mochten ze niet verder en lagen ze een paar maanden vast voor de kust van de Canarische eilanden, zo’n 70 meter buiten de haven.
Had ik wel mee moeten gaan?
Yvonne: ,,Maar het heftigste was toch wel onze laatste overtocht, vanaf de Azoren naar huis. Ik was al voor een groot deel zeeziek, maar dit vond ik de vreselijkste overtocht van alle oversteken. Op een gegeven moment viel de wind helemaal weg en moesten we alles op de motor doen. We hadden al meer dan 120 liter diesel gebruikt, dus we hadden weinig over. Ik dacht: God, hoe kunt U ons dit aandoen, dat we hier zo liggen te dobberen? Dat we geen wind, en geen diesel hebben. Ik had er zo voor gebeden dat het goed mocht gaan. Had ik wel mee moeten gaan? Ik had ook met het vliegtuig naar huis kunnen gaan. Achteraf zagen we wel dat God er elk moment bij is geweest, maar als je erin zit, zie je dat niet.”
Hulp van een tanker
In een ingeving belde ze een grote tanker die in de buurt zat. ,,Middenin de nacht is die tanker stil gaan liggen naast ons. Ze kregen 2 uur de tijd van hun rederij om ons te helpen. Met behulp van jerrycans hebben ze ons van diesel voorzien. Op een gegeven moment werd het te gevaarlijk. Door de deining van dat grote schip kwam onze mast bijna tegen de romp van de tanker aan. Uiteindelijk hebben we zo’n 175 liter diesel gekregen.”
Alsof je door iedereen verlaten bent…
Maar de volgende dag hield de motor ermee op en bleven ze 24 uur dobberen. Nu voelde zelfs Bob zich wanhopig. ,,Alsof je door iedereen verlaten bent, en ook door God. Tot ik een ingeving kreeg: Bob, je moet naar de filters gaan kijken. Ik zou eigenlijk gaan slapen, maar ik heb ze eraf geschroefd en toen zag ik het: ze waren helemaal vervuild. Ik had nog een reserveset gelukkig, dus ik kon ze 1 op 1 vervangen en toen konden we weer varen.’’
Bear Haven
Yvonne: ,,Wat ook bijzonder was, is dat we door een vissersboot gewaarschuwd werden voor een naderende storm. Daarom hebben we onze koers verlegd van Zuid-Engeland, naar Ierland. Alleen hadden we helemaal geen kaarten van Ierland. Toen hebben we op de navigatie van een app gevaren. Ik vind het nog steeds echt een wonder hoe dat gegaan is. Na een week kwamen we in een klein, idyllisch haventje, Bear Haven, dat erg beschut lag. Die avond ging het helemaal los. Als we dan nog op zee hadden gezeten, had het wel eens flink mis kunnen gaan.”
Het voelde voor mij als de vijf broden en twee vissen.
Yvonne: ,,Toen we in Ierland aankwamen, ontdekten we dat we nog 120 liter diesel over hadden. Dat voelde voor mij als de vijf broden en de twee vissen! Achteraf zagen we: God was met ons. Het had ook anders kunnen lopen. Dat heeft ons beiden wel aangegrepen. Dat was wel zo’n geloofservaring! We hadden ons tijdens die zeiltocht heel boos, moedeloos en verlaten gevoeld. Maar soms moet je door ellende heen om te kunnen zien dat God heel dichtbij je is.’’
Lichtshow met dolfijnen
Er waren ook mooie ervaringen. Yvonne: ,,Ik had niet verwacht dat we zoveel mooie ontmoetingen zouden hebben. We hebben er veel vrienden aan overgehouden.’’ Wat voor Bob het bijzonderste moment was? ,,Ergens langs de kust van Portugal. Het was avond en we hadden een heel lekker windje. Om de boot verschenen dolfijnen. Door de plankton was het water fluoriscerend geworden. Het leek net een lichtshow. Zo geweldig mooi! Dit was echt een cadeautje.”
We zijn door deze tocht gegroeid in het geloof.
Ze hebben ook veel over zichzelf geleerd. Bob: ,,Ik heb vooral veel technische dingen geleerd met de boot, maar ik ben ook gegroeid in het geloof. En het idee om hier mijn werk van te maken, is tijdens de reis ontstaan. Ik heb nu mijn eigen bedrijf in jachtservice.’’ Yvonne: ,,Ik heb geleerd om niet zo boos te worden als het niet zo gaat als je verwacht. Dat verdriet en die boosheid, daar heb je alleen jezelf maar mee.’’
Supermooie geloofservaring
Was deze reis eens maar nooit meer? Yvonne: ,,Nee. Eerst wel, maar daarna niet meer. Eenmaal in die haven in Ierland zijn we direct gaan slapen, maar toen we later de tank gingen schoonmaken en er nog zoveel diesel uithaalden, raakte me dat zo op een positieve manier. Ik was heel emotioneel, want ik was zo boos geweest. Het is geen verbittering geworden, maar een supermooie geloofservaring die in je blijft. Nu, in ons gezinsleven, zeggen we wel eens: Maar we hebben die reis toch gedaan, dus God laat ons nu ook niet los.”
Ik voel me bevoorrecht.
Bob: ,,De zee geeft mij wel rust. Dat vind ik zo mooi om te ervaren. Onderweg zijn we ook wel mensen tegengekomen die zeiden: Besef dat je maar bij 1 procent van de mensen hoort die zo’n zeilreis kunnen doen. Dat ik die droom heb waargemaakt, daar voel ik me zo bevoorrecht over.”
Inmiddels woont het stel alweer in Nederland en hebben ze een prachtige dochter: Elena!
Tekst: Daniëlle Feddes
Foto’s: Henrieke van Assen, Bob Vosse
Dit verhaal komt uit Elisabeth Magazine No 14, een nummer over reizen. Wil je meer verhalen mee beleven? Neem eens een (proef)abonnement en ontvang deze zomer zelf de Elisabeth thuis! Wist je dat je Elisabeth Magazine ook voordelig kunt uitdelen in je kerk of vereniging? Kijk eens op onze collectieve abonnementen.
Lees ook: Henk en Alie Koning verruilden hun huis voor een camper.