Ze lacht. Ze heeft wind mee. De zon schijnt, verstopt zich even achter een wolk, om daarna weer tevoorschijn te komen. Ze groet de tegemoetkomende fietser. Hier in Limburg, waar ze geboren is, zijn ze dat gewend: ‘Tot seens.’
Ja, inderdaad tot ziens, maar nu op naar Friesland. Een fietstocht van ongeveer vierhonderd kilometer. Eerst richting Roermond. De route staat op haar fietscomputer uitgezet. Als ze het juiste tempo te pakken heeft, gaan haar benen als een geoliede machine op en neer. Al fietsend laat ze haar gedachten alle kanten op gaan.
Ze had zijn vertrek niet zien aankomen
Herman, haar man, had er na dertig jaar huwelijk de brui aan gegeven. Herman was introvert en kon zich slecht uiten, hij werd soms boos. Op anderen kwam hij weleens arrogant over. Maar ze waren niet ongelukkig geweest en ze had zijn vertrek niet zien aankomen. Was ze te druk met het gezin geweest en daarna met haar werk? Of kwam het door haar karakter om altijd de zonzijde te zien?
Doorzetten
In Venlo aangekomen vindt ze een slaapplek. Voldaan gaat ze na het eten vroeg naar bed. Ze doet het dan toch maar. Haar kinderen hadden hun wenkbrauwen gefronst toen ze van hun moeders plannen hoorden. Maar ze had doorgezet. Ze wilde zich bewijzen. Niet toegeven aan gedachten die haar naar beneden haalden. Ja, haar eigenwaarde was behoorlijk geslonken.
Haar eigenwaarde was behoorlijk geslonken
Al fietsend ziet ze hoe divers het Nederlandse landschap is. De omgeving bij Arnhem, de Veluwezoom met zijn uitgestrekte bossen. In Oosterbeek leest ze op een bord over de luchtlanding in de Tweede Wereldoorlog. Hoe hier geallieerde troepen geland waren en vele militairen gesneuveld zijn. Hanzestad Zutphen gunt haar een blik op historische panden, hofjes en kleurrijke steegjes. Twee dagen later fietst ze door de oude Sassenpoort van Zwolle. Ze kijkt naar de grote herenhuizen die dromend aan de stadsgracht staan. Over twee dagen wil ze haar bestemming bereiken: een eenvoudige camping in Friesland, rustig gelegen aan een kanaaltje.
Gezien worden
Daar wordt ze door de eigenaresse hartelijk ontvangen. Die heeft haar al zien aankomen. Even later groeten ook andere mensen op de camping haar. Ze hebben tijd voor een praatje. Na een dag voelt ze zich helemaal thuis. Ze is trots op zichzelf dat ze deze tocht aangedurfd heeft. Een paar dagen later appt ze haar kinderen en laat hun de foto’s zien die een campingbuurman heeft gemaakt. Ze kijkt uit over het Friese landschap. Ze zou het niet willen ruilen voor het glooiende Limburg. Maar ze voelt zich vrij als een vogel in de lucht. Tussen alle campingpraat proeft ze belangstelling. Ze wordt gezien en dat doet haar goed.
Dan zijn daar ineens de tranen
De avond voor haar vertrek geeft de campingbuurman haar een dichtbundeltje. Als herinnering aan de camping, de gesprekjes en ontmoetingen. Als ze zijn geschreven woorden leest: ‘Ik wens je nog veel “hart”-ontmoetingen toe’, zijn daar ineens de tranen. Het raakt haar. Zo anders voelt dit dan toen Herman zei: ‘’t Keult aaf song te blaozen’ (De liefde is verkoeld). En ze lacht, door haar tranen heen.
Tekst: Douwe Janssen
Beeld: Mizuno K, pexels
Meer columns van Douwe lezen? Probeer Elisabeth 6 keer voor 13,50 euro. Vraag een proefabonnement aan, of neem gelijk een (twee)jaarabonnement. Wil je graag reageren op artikelen? Volg Elisabeth Magazine op facebook!