fbpx
Home Interview Lucinda Douglas coacht vrouwen op het gebied van vrouwelijk leiderschap

Lucinda Douglas coacht vrouwen op het gebied van vrouwelijk leiderschap

‘Ik wil vrouwen aanmoedigen hun leven te delen’

door Danielle Feddes
Een lichtgetinte vrouw met bruin halflang krullend haar en een zwart truitje met v-hals

Lucinda Douglas coacht vrouwen op het gebied van vrouwelijk leiderschap. Ze is ondernemer, schrijver, inspiratiespreker, business mentor én christen. Deze maand komt haar boek ‘Lefwijf 3’ uit, dat ze samen met 50 andere vrouwen schreef. ,,Ik vind het fascinerend om te zien hoe anders iedereen is. Vrouwen zijn zorgzaam en lieflijk, maar ook twijfelend en weifelend. Zo van: wie zit er nou op mij te wachten? Ik wil vrouwen bemoedigen hun leven te delen met anderen. Dat vergt lef, maar ik denk dat ons leven ons mooiste getuigenis is.’’

Lucinda Douglas werd geboren in Kaapstad, een stad met een van de mooiste havens ter wereld. ,,Alsof je een sprookje binnenkomt.’’ Ze mist de zee en de bergen enorm. Ze noemt haar jeugd een zegen. Maar het was niet altijd zo’n sprookje. Ze groeide op tijdens het Apartheidsbewind in Zuid-Afrika en thuis werd ze elke dag geslagen. Toch is ze haar ouders dankbaar voor haar opvoeding. ,,We deden wél wat aan het geloof. En dat heeft me altijd gefascineerd.’’

‘Door mijn achtergrond heb ik geleerd mensen te lezen’

,,Mijn vader was heel erg streng. Er was geweld en overspel. We werden altijd geslagen. Ik was de jongste van 6 dochters en ik was mijn zussen altijd heel dankbaar. Zij pakten de meeste klappen natuurlijk. Het heeft mij geleerd om mensen te ‘lezen’. Ik zag wat er speelde met mijn vader. Hoe hij zou reageren. Ik stelde nooit vragen. We waren gewoon heftig aan het overleven.

Tijdens de Apartheid speelden er heel veel werelden door elkaar. Er gebeuren dingen in zo’n land. En dan speelt kleur ook een rol. Je had de zwarten, de witten en dan had je nog de kleurlingen, zoals wij. Kleurlingen waren een soort tussenlast. Niemand wilde jou hebben. Echt heel bizar. En toch besta je. Toch ben je er. Dat is een achtergrond die je met je meedraagt.

Ik vroeg me nooit af waarom, ik was gewoon gefascineerd door het leven

Mijn vaders familie had het nodige meegemaakt. Ze konden zomaar op een dag uit hun mooie huis vertrekken, werden van hun land verdreven. Mijn vader was gefrustreerd, dronk elke dag een fles wijn. Toch gedroeg hij zich nooit als slachtoffer. Hij was bijvoorbeeld heel plichtsgetrouw. Ik vroeg me nooit af waarom hij zo gewelddadig was, ik was gewoon gefascineerd door het leven.

‘Ik had wat met het geloof’

Ongeacht het geweld had ik hele goede ouders. Als mijn vader niet dronk, was hij fantastisch. Mijn moeder was een stabiele factor. Ze las elke dag in haar Bijbel en ging altijd naar de kerk. Tegelijkertijd was ze met occultisme bezig. Dat is onlosmakelijk verbonden met de cultuur.

Van mijn moeder mocht ik niet naar een protestantse kerk met mijn vader. Ze was katholiek en was bang dat ik wat anders zou horen. Ik ben mijn ouders altijd heel dankbaar dat ze bij elkaar zijn gebleven, hoewel mijn moeder dat eigenlijk niet wilde.

Wat mij vooral raakte bij de nonnen was dat zij hun leven lieten zien

De nonnen: Toen er iemand van ons naar het klooster moest, keken ze allemaal naar mij. Ik had wat met het geloof. Op mijn 18e kwam ik bij 3 nonnen in huis. Ik heb daar zoveel geleerd. Om half 5 ’s ochtends gingen ze in gebed en ’s avonds gingen we naar het strand om de zonsondergang te bekijken. Ik hield van de diepe gesprekken, de verhalen. Wat mij vooral raakte, was dat zij hun leven lieten zien.

‘Ik dacht dat geweld bij het leven hoorde’

Het gezin: Het fenomeen vakantie kende ik niet en ik miste het ook niet, omdat ik geen vergelijking had. Net als met het geweld: ik dacht dat het bij het leven hoorde. We hadden best een normaal gezin: Mijn vader werkte en mijn moeder zorgde.

Op mijn 16e braken er rellen uit. De scholen gingen dicht. Er waren aanslagen, er was geweld. Mijn moeder zei: ‘Wat er ook gebeurt, je moet je school halen.’ Ik: ‘Maar mam, de scholen zijn dicht’. Het was een heftige tijd. Veel vrouwen werden verkracht. Ze kregen op 12- of 13-jarige leeftijd al een kind. Ze konden helemaal niet naar school. Het was een complete staat van chaos.

In Nederland heb ik mijn school af kunnen maken

Mijn vader zei: Je komt niet thuis als je zwanger bent en ook niet als islamiet. In de tijd van Apartheid waren er veel islamieten die in de drugshandel zaten en meisjes ronselden. Mijn vader heeft mij wel behoed voor bepaalde dingen. Er was een subcultuur van gewelddadigheid. De heersende gedachte was dat het leven geen waarde heeft. Ik moest een weg zien te vinden om mijn normen te bewaken.

Toen ik 19 was sprak mijn vader voor het eerst echt met mij. Hij vroeg mij welke opleiding ik ging volgen. Op mijn 22e ben ik naar Nederland gegaan. Daar heb ik mijn school af kunnen maken. Als je in Nederland komt, dan is dat een soort rustige enclave. Alles heel keurig. Zo heel anders dan de cultuur daar.

‘Mijn vrijheid zit in mijn hart’

Mijn broertje was 4 jaar jonger. Op een keer zei hij: Je moet komen. Ik heb iets gevonden! Hij nam ons mee naar een evangelische gemeente. Ik was 20, had een heel sociaal leven met veel vriendjes. In het katholicisme kon dat allemaal, als je maar goed kon biechten, werd alles je vergeven. Ik kon heel goed biechten en daar maakte ik gruwelijk gebruik van.

In die evangelische gemeente stond die tekst: Niemand komt tot de Vader dan door Mij. Dat fascineerde mij. Toen ik voor het eerst het evangelie hoorde, wist ik niet hoe snel ik naar voren moest rennen. Toen ik tot geloof kwam, liet ik me ook gelijk dopen. Ik snapte er nog helemaal niks van. Dat heeft nog zo’n 20 jaar geduurd.

De regering van Zuid-Afrika bood me een paar jaar geleden een compensatie aan vanwege de gevolgen van het apartheidsbewind. Ik heb dat niet aangenomen. Als christen heb ik geen rechten, maar plichten. Mijn vrijheid zit in mijn hart, in mijn geloof! Dat geld aannemen was een no-go voor mij, want dan zou ik slachtoffer zijn. Dat heeft niets met trots te maken, maar alles met identiteit.

‘Dat boek was een ode aan mijn zussen’

Mijn zussen zijn mijn inspiratiebron. Zij hebben mij heel veel laten zien en geleerd. Maar nu heb ik geen enkele relatie meer met ze, alleen met mijn zus in Frankrijk. Toen ik in 2018 mijn autobiografie uitbracht, wilden mijn andere zussen niets meer met mij te maken hebben. Ze hadden het gelezen en waren er niet blij mee, dreigden zelfs met een rechtszaak. Ik hing de vuile was buiten, vonden ze.

Maar ik schreef juist dat ik zo dankbaar was voor mijn jeugd. Dat het me bewaard heeft voor ergere dingen. Zij konden niet met die schaamte  overweg. In zo’n gemeenschap als waar wij opgroeiden doe je alsof alles helemaal okay is. Je vertelt niemand over de verkrachtingen en dat je elke dag geslagen en gekleineerd werd.

Mijn zussen, aan wie ik de ode had willen geven, zagen het anders. De afgang, de schaamte, de schade was te groot. Dat is natuurlijk superjammer, maar tegelijkertijd heb ik altijd gezegd: ik vergeef ze.  Omdat ik denk dat we allemaal uit hetzelfde raam keken, maar iets verschillends zagen. Ik zag vooral het lijden van mijn zussen.

Toen ik in Jezus ging geloven kon ik al deze dingen overgeven aan Hem

Toen ik in Nederland kwam, kon ik zoveel dingen een plek geven. Ik weet nog dat ik als 10-jarig meisje op het schoolplein stond en zei: mijn zus is een prostituee. Ik wist helemaal niet wat dat betekende, maar ineens besefte ik dat ik dat beter niet kon zeggen. Toen ik in Jezus ging geloven, kon ik al deze dingen overgeven aan Hem. Mijn zussen konden dat niet. Sommige mensen kunnen niet accepteren dat je je geloof tot steun hebt en niet in een slachtofferrol wil duiken.

Van religie naar relatie

De Hand van God zie ik overal in mijn leven. Ik ben zowat geboren in de kerk. Toen ik 10 dagen oud was, nam mijn moeder me al mee. Ik heb het geloof altijd omhelsd, ik vind het fantastisch zo’n gemeenschap. Ik herinner me nog de priester, de geluiden, de geuren. Maar ik heb daar mijn relatie met God niet gevonden. Wat ik daar wel van heb geleerd is: discipline, stilzitten, luisteren.

Toen ik het evangelie voor het eerst hoorde, heb ik geen moment getwijfeld. Een zoektocht heb ik nooit gehad. Ik zat natuurlijk al in de religie. Tussen mijn 20e en mijn 40e is dat een relatie geworden. Ik had daarvoor geen idee wat een relatie met God was, wat overgave was. De Heer is mijn Herder, wat betekende dat?

Ik had God niet meer op de achterbank, maar Hij pakte het stuur

Mijn mooiste moment was toen ik gedoopt werd. Op dat moment een beslissing waar ik niets van snapte, maar het was wel het moment waarop ik anders begon te leven. Meer bewust. Ik had God niet meer op de achterbank, maar Hij pakte het stuur. Nu heeft Hij een prominente rol in mijn leven. Ik ben een volgeling van Jezus. Ik zeg wel eens: ik heb geen werk, maar een levensloop met Jezus. Dat is mijn werk!

Terugkijkend zie ik: God is mij altijd genadig geweest. Hij heeft mij nooit losgelaten, nooit! Ja, er zijn vreselijke dingen gebeurd, ik ben soms aan de dood ontsnapt. Maar ik wist steeds: het is nog niet mijn tijd.

Lefwijf met hart voor vrouwen

Mijn hart voor vrouwen komt door mijn zussen, door wat zij voor mij betekenden. Ze probeerden hun hele leven mij te beschermen. Nu wil ik dat aan andere vrouwen meegeven. Ik wil dat ze het beste uit zichzelf halen. Ik heb geen illusies, van: kijk mij nou eens. Maar ik leef het leven met Christus.

Mijn moeder was een voorbeeld voor mij. Zo gaf zij altijd borstvoeding: een jaar aan haar eigen kinderen en 2 jaar aan kinderen in het ziekenhuis die geen moeder hadden. Dat vond ik niet vreemd. Dat hoort bij het leven. Je ziet het leed van de ander, dus ga je helpen. In mijn jeugd heb ik geleerd dat het leven wreed kan zijn, maar je mag nooit zelf zo worden.

God ziet geen kleur, God ziet mensen

Ik vind dat ieder mens een Godswonder is. God ziet geen kleur, God ziet mensen. Ik vind het mooi om te zien hoe anders iedereen is. Het multifunctionele van vrouwen ook: zorgzaam en lieflijk, maar ook twijfelend en weifelend. Dat vind ik bijzonder. Maar ook hun worstelingen. Veel vrouwen denken: wie zit er nou op mij te wachten? Ze vinden zichzelf niet zoveel. Daar ga ik wel op in ja!

‘In het ondernemerschap kan ik van waarde zijn voor vrouwen’

Ik heb me bekwaamd in het ondernemerschap, want daar kun je van waarde zijn. Met een aantal andere vrouwen support ik vrouwen die niet voor zichzelf kunnen zorgen. Dat doen we een half jaar lang. Wij zijn dan als het ware haar zussen. Wij geven een geldbedrag, maar willen wel dat ze groeien. Ze moeten daarna zelf verder kunnen.

Het boek LEFWIJF heb ik in 2020 met 50 andere vrouwen geschreven. In oktober 2022 komt deel 3 uit, weer met 50 vrouwen. Op deze manier presenteren deze vrouwen zich aan de wereld. Ik wil andere vrouwen laten zien dat je je doel kunt bereiken, ongeacht wat je hebt meegemaakt. Ik houd van alledaagse verhalen. Gewone vrouwen vind ik veel inspirerender dan zogenaamde topvrouwen.

Lucinda Douglas: Gewone vrouwen vind ik veel inspirerender dan zogenaamde topvrouwen

Op de maandagen kook ik voor de vrouwen in mijn buurt. Ook schenk ik koffie in onze kerkelijke gemeente. Zorgen via een gemeenschap vind ik horen bij het mens zijn. Wat geweldig als we dat allemaal doen voor elkaar. Dat is het leven voor mij als christen: dat je elkaar mag bemoedigen.

Veel vrouwen binnen het christendom zijn bang zichzelf te laten zien. Bang voor de afwijzing. Ik vond het een voorrecht dat ik onlangs mocht spreken op de carrièrebeurs. Carrière wordt totaal overdreven. Het leven is belangrijker dan een carrière. Die boodschap werd gelukkig goed ontvangen, heel chill.

‘Yes You Can Woman’

Mijn autobiografie ‘Yes You Can Woman’ heb ik heel snel geschreven, in 4 maanden. Ik was dingen al aan het vergeten. Richard, mijn man en eindredacteur, vroeg regelmatig: klopt dit zo? Ik heb 4 maanden lang, 24/7 gehuild. Alle herinneringen die ik had weggemoffeld moest ik weer naar boven halen. Het was een heel intens proces.

Mijn kinderen weten eigenlijk niet veel van mijn apartheidsverleden. Mijn oudste zoon heeft het boek wel gelezen, maar mijn meisjes niet. Maar ik wil het ook geen hoofdding maken. Als ze zover zijn, lezen ze dat. Dan is dat stukje geschiedenis in ieder geval geschreven.

Het leven is zo vrij en zonder beperking

 Ik geniet van de complete vrijheid waarin ik leef. Als ik wil, pak ik mijn spullen en ga ik elders werken. Ik doe veel online, zoals de interviews met de vrouwen. Dus dat kan gewoon. Het leven is zo vrij. Zonder beperking. Alleen binnen de kaders uiteraard. Dat houd je veilig. Ik wil ook niet anders.

‘Houd je leven niet voor jezelf’

Het liefst gun ik dat aan iedereen. Dat vind ik echt belangrijk. Ik kan het niet altijd zeggen, maar wel voorleven. Ik ben gezegend als christen, ik leer met de Bijbel. Aan Henk Binnendijk werd eens gevraagd of je beter af bent met Jezus. Hij zei: ‘Ja, maar zelf zijn we niet beter.’ Dat vind ik heel mooi gezegd.

Soms denk ik: wat is nou mijn roeping? Soms kom ik thuis en ben ik diep teleurgesteld dat ik weer eens gefaald heb. Dat ik bijvoorbeeld niet verteld heb Wie God is. Ik zie zoveel pijn en verdriet bij mensen en ik weet dat Hij de oplossing is. Maar ik zeg het niet altijd.

Ons leven is ons mooiste testimony

Ik wil me er op toeleggen meer vrouwen te bemoedigen om hun leven te delen. Houd je leven niet voor jezelf. Ons leven is ons mooiste testimony. Niet hoe belangrijk je bent, maar hoe je dat leven leidt. Mensen kijken naar je. Het is een heel fantastische reis met Hem, een mooi avontuur.’’

Lucinda Douglas (1970) uit Apeldoorn coacht vrouwen op het gebied van vrouwelijk leiderschap. Ze werd Etnisch Zakenvrouw van het jaar 2016 en in 2018 verscheen haar autobiografie: ‘Yes, You Can Woman’. In 2019 trok ze met haar theatershow ‘De Cheerleader’ door het land. Lucinda Douglas richt zich op hulp aan vrouwen in business en adviseert besturen van organisaties. Onlangs schreef ze de boeken ‘Lefwijf 1, 2 en 3’, samen met 50 andere vrouwen. Lucinda Douglas is getrouwd met Richard en heeft een zoon en 2 dochters. https://www.lucindadouglas.nl/.

Tekst: Daniëlle Feddes

Beeld: Lucinda Douglas

Meer lezen over Lucinda? In Elisabeth Magazine No 18, die deze week verschijnt, vind je het levensverhaal van deze fascinerende vrouw. Wil je meer inspirerende en geloofsopbouwende overdenkingen, columns, gedichten, interviews en verhalen lezen? Neem dan een abonnement en ontvang ons magazine twee keer per maand bij jou thuis! Of probeer eerst een proefabonnement.  Wist je dat je Elisabeth Magazine ook voordelig kunt uitdelen in je kerk of vereniging? Kijk eens op onze collectieve abonnementen.

 

Copyright © Royal Jongbloed All Rights Reserved