Met uw welnemen, als er iemand geschikt is om over bovengenoemd onderwerp iets zinnigs te zeggen, dan ben ik het wel. Nog afgezien van mijn leeftijd: ik heb in mijn loopbaan zoveel te maken gehad met ouderen die aan de lopende band klaagden over hun kwalen, dat ik er bijna bij in slaap viel. Dan zwijg ik nog maar over hun neiging eigen ideeën de beste van de hele wereld te vinden…
Ik kan u uit eigen ervaring verzekeren dat de ouderdom met gebreken komt, gelet op het feit dat mijn huisarts mij onlangs meedeelde dat ik lijd aan artrose in mijn linkervoet. De rechter is nog helemaal in orde, maar de linkervoet laat het bij tijd en wijle afweten. Ik zou daar natuurlijk niets over zeggen, ware het niet dat zoiets werkelijk een blok aan je been is en bepaald geen lolletje – een last die nog eens wordt verzwaard door de gedachte dat je er nooit meer vanaf komt, zodat je er maar mee moet leren leven.
Nu zal het u waarschijnlijk maar matig interesseren dat ondergetekende zo af en toe door ouderdomskwalen wordt geplaagd, maar ik meld het toch maar even, om u duidelijk te maken dat ik echt wel weet waar ik over spreek als ik het heb over de gebreken van de oude dag.
Daar komt nog bij dat het gehoor ook gaandeweg minder wordt, zodat ik vooral bij geroezemoes nauwelijks nog kan horen wat er wordt gezegd. Mijn kinderen zeggen dat ik een gehoorapparaat moet aanschaffen, maar daar heb ik echt nog geen zin in. Waarom niet? Omdat mijn gehoor wel slecht is, maar zó slecht toch nog niet. Ze vinden me enorm eigenwijs, maar dat zeggen ze wel vaker en dat komt alleen maar omdat ze zelf zo gruwelijk eigenwijs zijn.
Van mij hebben ze dat niet – en van wie ze het wel hebben zeg ik liever niet, want ze kan goed koken. Ik zou haar niet willen missen, ook al doet haar blik mij af en toe vermoeden dat ze mij maar een zure augurk vindt. Geen idee waarom.
Al met al heb ik nu al bijna zoveel woorden geschreven dat ik helaas geen kans meer zie om te noteren wat ik eigenlijk wilde zeggen over het thema ‘ouder worden’. Eerlijk gezegd maakt het me niet veel uit, want zojuist kwam mij een eeuwenoud gebed onder ogen.
Gebed om niet te verzuren
Heer, U weet beter dan ik
dat ik ouder word en op een dag oud zal zijn.
Behoed me voor de dodelijke gewoonte
te denken dat ik over elk ding
en bij elke gelegenheid iets meen te moeten zeggen.
Maak mij nadenkend maar niet humeurig;
behulpzaam maar niet bazig.
Houd mijn geest vrij
zodat ik me niet eindeloos verlies
in kleinigheden.
Verzegel mijn lippen
als het gaat over mijn pijn en mijn leed.
Die nemen toe en van jaar tot jaar
zal ik er meer over willen praten.
Ik waag het niet U te vragen
mij zoveel genade te geven
dat ik er blij mee kan zijn
om het verhaal van andermans pijn te horen.
Maar help me het te verdragen met geduld.
Ik waag niet U te vragen
dat mijn geheugen beter wordt,
maar wel dat mijn nederigheid groeit
en mijn eigenwijsheid afneemt
als mijn herinneringen niet stroken
met de herinneringen van anderen.
Zorg ervoor dat ik vriendelijk blijf.
Ik wil geen heilige zijn
– sommige heiligen zijn zo moeilijk
om mee samen te wonen –
maar een verzuurd mens
is een parel aan de kroon van de duivel.
Geef me het vermogen goede dingen te zien
op plaatsen waar ik ze niet verwacht
en talenten bij mensen bij wie ik die niet had voorzien.
En geef mij de genade,
o Heer,
hun dat dan ook te zeggen.
Dan weet u ook waarom ik me na lezing van dat gebed toch even afvroeg of ik wel de meest geschikte persoon ben om u iets te schrijven over het thema ‘ouder worden’.
Tekst: © Elisabethbode (André F. Troost)
De Elisabethbode is een magazine dat ingaat op actuele geloofs- en levensvragen van mensen van vandaag. Het biedt op persoonlijke manier bemoediging en steun vanuit het christelijk geloof. Dat gebeurt in een gevarieerde mix met verhalen van mensen over hoe zij het geloof vertalen naar hun dagelijks leven, met informatieve achtergrondartikelen en reportages over relevante thema’s, een pastorale vragenrubriek, herkenbare columns en gedichten. Er is ook volop plaats voor schitterende natuurfotografie, kunst, humor, psychologie en duurzaam leven. Het magazine richt zich op iedereen vanaf 50 jaar. Bent u nog geen abonnee? Bekijk dan onze abonnementen en word lid!
