Sommige mensen dragen hun geheimen een leven lang met zich mee. Geestelijk verzorger Marije Vermaas maakt regelmatig mee dat mensen aan het eind van hun leven dingen vertellen die nooit eerder verteld zijn. Een column.
Mevrouw De Punt woont sinds kort op de gesloten afdeling in het verpleeghuis. Tegen iedereen zegt ze dat ze terug wil, nee móét, naar haar oude huis. Ze is zo stellig en emotioneel dat de verzorgenden vragen of ik langs wil gaan.
Dochters
Ik tref haar op een helder moment. We praten wat en ook nu zegt ze dat ze terug moet. Ik zie niet alleen veel verdriet, maar ook boosheid en onmacht. ‘Kun jij me niet brengen?’
‘Dat zal helaas niet gaan. Zijn er specifieke dingen die u mist, iets waarvan we uw dochters kunnen vragen om het voor u te halen?’
‘Nee, niet mijn dochters hierover vertellen! Zij mogen het niet weten!’
‘Wat mogen ze niet weten?’
Ik zie niet alleen veel verdriet, maar ook boosheid en onmacht
Langzaam maar zeker komt er een verhaal. Over een koffer met jongenskleren, die op de zolder staat. Dat zij nooit de moed heeft gehad om haar dochters erover te vertellen. Dat haar man, toen hij nog leefde, had gezegd dat ze er maar niet meer over moest praten. Haar man was zo gelovig… Hij had gezegd: ‘Zo heeft de Heer het gewild. Hij wilde Herman graag bij Hem hebben. Dat was zijn wijze besluit. Dat moeten we accepteren.’ Maar zij kon er met al haar verdriet helemaal niets mee en zo kende zij God ook niet.
Jongenskleren
Hun zoontje kreeg geen grafje. Zijn naam werd nooit meer uitgesproken. Ze had een foto en enkele kleren zorgvuldig in een koffer op de zolder bewaard. In de zestig jaar dat het daar lag, had ze zich gericht op het grootbrengen van hun dochters. Maar nu… Wat als haar dochters die koffer zouden aantreffen, nu ze haar huis leegmaakten?
Uiteindelijk vertrouwt zij haar dochters het verhaal toe
Wat een verdriet, wat een enorm geheim. Het kost tijd en gesprekken, maar uiteindelijk vertrouwt zij haar dochters het verhaal over Herman toe. De foto van Herman wordt ingelijst en naast haar bed geplaatst. Een nog gave blouse krijgt een plek in een lijst aan de muur. En uiteindelijk zijn de dochters betrokken bij een heel ontroerend afscheidsmoment voor hun broer Herman. Eindelijk is er rust.
Tekst: Marije Vermaas
Beeld: Tanya Gor, pexels
Lees ook: Leven met een geheim
Deze column staat in Elisabeth no 5-2023. Wil je voortaan Elisabeth Magazine thuis ontvangen? Kijk dan hier welk abonnement bij je past. In de Elisabeth vind je elke twee weken nieuwe verhalen: interviews, achtergrondverhalen, een vervolgverhaal, portretten, bijbelstudies en gedichten. Verder heeft elk nummer schitterende natuurfoto’s en vind je tips voor leuke uitjes. Wist je dat je bij een jaarabonnement met korting maar 3,16 euro per maand betaalt voor twee nummers?
Ook kun je als kerk of vereniging een Pastoraal compleet abonnement of een thema-abonnement nemen, een laagdrempelige oplossing om in gesprek te blijven met gemeenteleden.
Volg ons op Facebook!