In de rubriek Elisabeth recenseert lezen én beoordelen we nieuwe titels. Tweemaal per maand vind je hier een nieuwe boekrecensie. Ditmaal: ‘Een gebroken halleluja’ van Tomas Sjödin.
Over ‘Een gebroken halleluja’:
Op een herfstachtige zondagmorgen steekt Tomas Sjödin de kanaalbrug in Haga, Gotenburg, over. De kerkklokken van de Hagakerk luiden zoals ze dat al meer dan honderd jaar doen. Hoewel Tomas al ruim 25 jaar in deze buurt woont, grijpt het geluid van de kerkklokken hem opeens aan. Iets in het ritme en in de doffe, zware klanken roept bij hem de vraag op: wat is de klank die door een mens heen klinkt? Hij gaat op zoek naar het lied van de ziel.
In dit boek schrijft Tomas Sjödin over het overlijden van zijn twee zonen aan een ernstige ziekte. Hij verbindt dit met de spiritualiteit die aangewakkerd wordt als de kerkklokken luiden. Een gebroken halleluja gaat over verdriet en blijdschap, over de barsten in het leven en het licht dat zich daar een weg doorheen zoekt.
De schrijver:
Tomas Sjödin is een meester in het verwoorden van hedendaagse spirituele thema’s voor een breed publiek. In dit persoonlijke en existentiële boek (het verscheen in het Zweeds al in 2008) staat zingeving rond leven en dood centraal.
Uitgever en prijs:
Ark Media / Euro 20,–
Onze recensent:
Jan Mulder
Eerste indruk/vormgeving:
Goed. Soms wat moeilijk geschreven. Het was voor mij geen boek wat ik snel uit zou lezen. Voor mijn gevoel filosofisch beschreven. Ik vond het indrukwekkend over hoe hij vertelde over het verlies van zijn 2 zonen. De woorden van EO-Visie redacteur Gert-Jan Schaap voorin vatten het boek goed samen: Sjödin beschrijft in dit boek hoe je ‘halleluja’ kunt blijven zingen, zelfs als je verdwaalt in verdriet. Een openhartig en soms diepontroerend relaas, met – verrassend – klokken in de hoofdrol.
Verhaallijn:
Het boek is goed geschreven, maar je moet wel je gedachten bij het boek houden. Het boek begint met de vraag van Tomas: ‘Hoe ben ik hier in hemelsnaam beland?’ In hoofdstuk 13 is hij eindelijk geland in Berkswel waar hij een korte afsluitende toespraak mocht houden.
Een fragment uit het boek:
Göteborg op een zondag, een paar jaar geleden. Mijn vrouw,
Lotta, moest vroeg in de kerk zijn. Ik reed mee en maakte
van de gelegenheid gebruik om een kopje koffie en een
broodje te halen bij 7-Eleven. Ik heb een zwak voor zomerochtenden
in de binnenstad. Waar wij wonen, in Noord-Hisingen,
verlopen doordeweekse dagen, het weekend, de
ochtend en de avond in ongeveer hetzelfde tempo. Tenminste,
zo lijkt het. In de stad voel je de overgang beter. In het
bijzonder op een vroege zondagochtend is dat duidelijk
merkbaar. Feestvolk en kerkvolk lossen elkaar af. Er zit maar
een paar uur tussen de laatste gasten van de nachtclubs en
de eerste kerkbezoekers. Rond acht uur zijn de straten bijna
helemaal leeg.
Er heerste een heerlijke stilte op het plein, Grönsakstorget.
Ik kreeg het gevoel dat de treinen langzamer reden dan
gewoonlijk, dat de vogels geluidsdempers hadden en dat de
schoonmaakploegen hun veegwagens op halve kracht lieten
rijden. De stad was gewoon nog niet helemaal wakker en
wilde liever niet gestoord worden. Ik bleef lang zitten.
Na de koffie en de ochtendkrant stak ik de Rosenlundsbrug
schuin over; precies op het moment dat de kerkklokken
van de Hagakerk begonnen te luiden om mensen bijeen te
roepen voor de kerkdienst. Ik had ze natuurlijk al heel vaakgehoord, ze hadden al meer dan honderd jaar hun oproep
laten horen over Haga en de Vasastad. Maar ondanks het
feit dat ik ruim vijfentwintig jaar in deze wijken heb gewoond,
gewerkt, gekerkt en rondgelopen, was de klank me nog nooit
zo opgevallen als nu. Het was alsof iemand me had geroepen,
iemand die ik wel kende maar een lange tijd niet had
gezien.
Leesbaarheid:
Mooi lettertype en goed te lezen. Duidelijk geschreven.
Dit is mijn verwachting van het boek:
Ik had geen verwachting wat ik zou tegenkomen in dit boek en waar het over zou gaan.
Maakt dit boek die verwachting waar? Waarom wel of niet?
Ik begrijp de schrijver van dit boek wel. 2 Zonen verloren op jonge leeftijd en dit gaan vergelijken met kerkklokken. Kerkklokken geven rouw en emoties weer. Kerkklokken maken geen onderscheid tussen mensen. Het boek spreekt ook mensen toe die een verlies hebben geleden van een kind of kinderen. Heel toepasselijk is het avondgebed wat Tomas en zijn vrouw zongen voor hun zoon: Welterusten kleine vriendjes en bedankt voor vandaag. Nu gaan we lekker slapen. GODS ENGELEN waken in het donker over ons Omdat ze daarvoor zijn geschapen. Welterusten. Slaap lekker. Welterusten. Slaap lekker.
Dit valt me op aan het boek:
Vertrouwen in God de Heer. Dit komt ook naar voren in de citaten die op een klok staan. Op de kleine klok in Säve staat: ‘Dus zoek uw God terwijl u mijn klank nog bij het leven hoort. Bedenk dat op een dag gij het zijt die bij mijn lied ten grave wordt gedragen.’
Dit spreekt me aan in het boek:
Het beschrijven over het overlijden van zijn zonen. Ze hebben een mini pelgrimsreis gedaan in de voetsporen van Johannes van het Kruis. In het leven van Tomas is Johannes van het Kruis gelinkt aan verlangen. Verlangen naar God, maar ook naar een geloof dat geestelijke duisternis kan overwinnen.
Dit spreekt me minder aan:
Hier heb ik geen opmerking over.
Typeer het boek in 3 woorden:
Geloof – Verdriet – Vertrouwen
Dit wil ik verder nog kwijt:
Als je één enkel woord moest kiezen om in een kerkklok te gieten is Halleluja geen verkeerde keus. Het Hebreeuwse Halleluja is samengesteld uit een gebiedende wijs meervoud van het werkwoord hillel wat lofzingen of prijzen betekent – en een verkorte vorm van de onuitsprekelijke naam van God JHWH, samen dus: Loof de Heer.
Ken je ons magazine al? Elisabeth verschijnt 16x per jaar, met inspirerende verhalen, columns en gedichten over het christelijk geloof. Kijk hier voor een (proef)abonnement en profiteer nu van onze aanbieding: een jaar lang Elisabeth met een boek cadeau! Wil je graag een los nummer bestellen? Dat kan door te bellen met onze abonneeservice via 088 – 2266 645. Een los nummer kost € 3,50, exclusief € 3,92 verzendkosten.
