Marieke Foppen (38) verloor op haar dertigste haar man Keesjan aan zelfdoding. Hoe ‘moet’ je reageren als iemand zoiets overkomt? En waarom heeft zij samen met Marieke van Lierop Widowchicks opgericht?
Toen Marieke haar partner verloor, merkte ze dat ze telkens opnieuw moest omgaan met het verdriet en het ongemak van anderen. Marieke: ,,Mensen schrokken, en ik had het gevoel dat ík hén moest geruststellen. Terwijl ik degene was die zorg nodig had. Ik besef dat het lastig is om te weten wat je moet zeggen. Maar ik was degene die daar iedere keer mee moest dealen. Soms wilde ik gewoon boos worden op iemand die iets onhandigs zei, zoals: ‘Ben je er al overheen?’ Tegelijk had ik er ook begrip voor. Want wat zeg je dan?”
Wij weduwes zijn geen makkelijk volkje
,,Wat vandaag een fijne vraag is, kan morgen namelijk helemaal verkeerd vallen. Soms wil je het er juist over hebben. En soms zegt iemand iets over je verlies en denk je: alsjeblieft, ik dacht er net even niet aan. Maar toch: ik heb liever dat iemand wél iets zegt, hoe onhandig ook. Er wordt vaak gevraagd naar do’s en don’ts. Maar ik geloof niet zo in don’ts, want dat impliceert dat je iets verkeerd kunt doen. Wees niet te bang. Als iets verkeerd valt, kun je altijd nog sorry zeggen.”
Wat haar goeddeed? ,,Als iemand een herinnering aan Keesjan met me deelde,” antwoordt Marieke. Dat toverde een lach op mijn gezicht. En zulke dingen maken me, zelfs nu, na acht jaar, nog steeds blij. Ook fijn was het als mensen zelf initiatief namen. Vraag me niet de hele tijd wat ik wil, want dat weet ik vaak zelf niet. Zo had iemand uit zichzelf een bezoekschema gemaakt: vier mensen kwamen om de beurt langs, brachten boodschappen mee, en zetten koffie en thee voor bezoek.”
Marieke merkte dat ze in de loop van de tijd in de vorm van spullen steeds meer van Keesjan verloor. ,,De trui die hij me ooit gegeven had, raakte ik bijvoorbeeld kwijt. En onze koffiemachine ging kortgeleden stuk. Dat voelde echt als een verlies, want dat was het enige wat ik nog van hem had wat ik elke dag gebruikte. Mijn broer kwam laatst met een hangmat, die was ooit van Keesjan geweest. Wat werd ik daar blij van. Ik had al zoveel verloren en kreeg er nu onverwachts iets bíj. Dus als je een nabestaande iets wilt geven, bedenk dan of je nog iets van de overledene hebt.”
Verbinding als remedie
Zelfdoding is een moeilijk onderwerp. ,,Het past niet in onze belevingswereld,” zegt Marieke, ,,en daarom praten we er nauwelijks over. Maar ik hoop dat dat verandert. Ongemak zorgt ervoor dat je mensen die zoiets is overkomen gaat mijden. Je zegt niks, je belt niet, je draait je hoofd weg.
Maar: je kunt beter met je ongemak de verbinding zoeken, dan iemand alleen laten staan. Dat geldt voor nabestaanden, maar ook voor mensen die worstelen met gedachten aan zelfdoding. Suïcidale gedachten zijn niet zeldzaam, maar we praten er zelden over. Die gedachten worden pas gevaarlijk als ze overgaan in gedrag. Maar hoe kom je erachter hoe iemand er écht in staat, als je het gesprek niet durft aan te gaan? Praten over suïcidale gedachten kan de eerste stap zijn naar verbinding – en daarmee naar hoop en nieuw perspectief.”
Huisje, boompje… weduwe.
Toen Marieke haar man verloor, wilde ze graag met iemand praten die eenzelfde verlies had meegemaakt − een jonge meid, net als zij. Na een oproepje kwam ze in contact met Marieke van Lierop, die op haar vijfentwintigste haar partner verloor, ook door zelfdoding. Over hun verlieservaringen en over de bijzondere vriendschap tussen de beide Mariekes maakte de EO de documentaire Huisje, boompje… weduwe. Binnenkort gaat Marieke Foppen met Marieke van Lierop op de Christelijke Hogeschool Ede op een terugkomdag in gesprek over dit onderwerp. Marieke: ,,Ik hoop dat mensen ons alle ongemakkelijke vragen gaan stellen die ze maar willen, zodat de drempel om er later met anderen over te praten lager wordt.”
Beide Mariekes richtten samen ook de community Widowchicks op. Marieke: ,,Wij willen een plek zijn waar je naartoe kunt als je jong je partner verliest. Een plek die wij zelf misten toen het ons overkwam. Wij gunnen iedereen een Marieke, maar kunnen die Marieke niet voor iedereen zijn. Onze doelstelling is dat iedereen die naar een evenement komt aan het eind van de dag naar huis gaat met een telefoonnummer. Want verbinding kan zo helend zijn.” Voor meer info: widowchicks.nl; instagram.com/widowchicks.
Tekst: Eelkje Bikker Zondervan
Beeld: Elisabeth Ismail
Het hele interview met Marieke lees je in Elisabeth nr. 12-2025. Elisabeth Magazine gaat in op actuele geloofs- en levensvragen van mensen van vandaag. Wil je meer interessante en geloofsopbouwende interviews, artikelen, achtergrondverhalen, bijbelstudies, gedichten en columns lezen? Neem dan nu een abonnement. Elisabeth Magazine verschijnt 16x per jaar. Bij een jaarabonnement ontvang je nu het kaartspel ‘Samen Onderweg’ cadeau. Gesprekskaartjes voor familie, vrienden en groepen.
