,,Een vleugje geloof, een sprankje hoop, een glimlach.” Dat hoopt André F. Troost voor de lezers van Elisabeth met elke tekst die hij schrijft. In de afgelopen veertig jaar schreef hij talloze bijdragen voor ons magazine. In zijn nieuwe bundel deelt hij veertig columns en tien gedichten, deels nog niet eerder gepubliceerd.
Dan adem ik
De nieuwe bundel van André F. Troost (73), predikant en dichter, heeft als titel Dan adem ik. Die woorden zijn niet zomaar gekozen vanwege de poëtische klank, maar zeggen precies wat hij wil overbrengen met de gedachten, gebeden en gedichten in het boek. Het openingsgedicht ‘Dan adem ik’ zet de lezer meteen op het juiste spoor:
Nog even en ik adem uit
de dagen van mijn leven –
het duurt niet lang meer of ik sluit
mijn mond voorgoed. Nog even…
,,Dat klinkt wellicht wat somber”, realiseert André zich, ,,maar wees gerust, het gedicht eindigt niet zoals het begint.” Het einde biedt juist uitzicht:
Eens wenkt mij stil een nieuw begin –
Licht zal toch overwinnen!
Dan adem ik uw hemel in,
dan loop ik bij U binnen.
De tijd vliegt
Een flink aantal van de tien gedichten en veertig bijdragen in de bundel stond al eerder in Elisabeth, maar deels zijn ze nog niet eerder in boekvorm verschenen. ,,Het zijn allemaal korte notities, pastorale pennenstreken, minimeditaties”, zegt André erover. Ze zijn volgens de achterflap van het boek ‘meditatief, recht op de man of vrouw af, afwisselend ernstig en humoristisch, voor goede en kwade dagen en voor elk wat wils’. ,,Ze hebben stuk voor stuk iets van een ademtocht. Zo is het trouwens met heel ons leven, dunkt me: het is een ademtocht. Je haalt diep adem als je begint – de tijd vliegt voorbij. Na verloop van jaren wordt het tijd om uit te puffen…”
Het begrip ‘ademen’ gebruikt hij niet voor niets. Het is een heel alledaags en begrijpelijk beeld voor wie dan ook. ,,Zonder te ademen kun je niet leven, nietwaar? Als dat ooit duidelijk werd, dan wel in deze coronatijd.” Hij realiseert zich: ,,Normaal sta je er niet of nauwelijks bij stil dat je ademt. Toch zijn er wat mij betreft steeds momenten waarop je heel intens voelt: ik leef!”
Hij noemt een voorbeeld uit zijn eigen leven: ,,Soms pak ik de fiets nadat ik uren gewerkt heb – lopen gaat niet meer zo best, ik heb neuropathie in mijn voeten. Als ik dan hier in Ermelo om de hoek van de straat de Groevenbeekse Heide op rijd, de wolken boven de vlakte zie en de bossen in de verte, dan gaat mijn mond niet alleen letterlijk open om de frisse lucht in te ademen. Hij gaat ook figuurlijk open: van verwondering, vanwege alles wat in de vrije natuur te beleven valt.”
Huisvriend
Dit jaar schrijft André al veertig jaar voor Elisabeth. ,,In 1982 zond ik een bijdrage in, met de vraag of deze misschien iets was voor het blad. Kort daarna kreeg ik een enthousiaste Dien de Haan op bezoek.” De schrijfster, die in 2019 overleed, was jarenlang het gezicht van – toen nog – de Elisabethbode en vroeg André als auteur. André vindt het ,,werkelijk een prachtblad”. Inmiddels heeft hij in zijn werk als predikant ,,ongelofelijk vaak te horen gekregen dat men het blad zo ongeveer beschouwde als een papieren pastor, een huisvriend, een steun in de rug wat betreft het geloof en het leven met God”. Hij hoopt daarom dat zijn gedichten of zijn bijdragen voor de rubriek ‘Sta even stil’ bij lezers ,,een vleugje geloof, een sprankje hoop, een glimlach” opwekken.
In elke tekst van zijn hand verwerkt hij ook zijn eigen ervaringen en vragen. ,,Dat wil zeggen, altijd trilt er ook mee wat ik van anderen heb gehoord, aan geloof en twijfel, aan dankbaarheid of angst. En dat gaat ook allemaal door jezelf heen. Je mag dan duizend keer dominee zijn, je bent zelf ook maar een mens…”
Heimwee
In april viert hij nog een jubileum: dan is hij vijftig jaar predikant. In maart verschijnt daarom bij de Ermelose uitgeverij Anderszins een boek over zijn leven. ,,Het staat vol met terugblikken. Heimwee. Een leven lang verlangen naar vrede – dat zal de titel zijn.” Stilgezeten heeft hij in al die jaren weinig. Hij is weliswaar al bijna tien jaar met emeritaat – oftewel met pensioen – maar preekt nog altijd, voornamelijk in het midden van het land. Ook met schrijven is hij steeds doorgegaan. ,,Wie weet borrelen er de komende tijd weer nieuwe ideeën op, maar ik zou er ook vrede mee kunnen hebben als dat niet zo zou zijn. Zo langzamerhand heb ik mijn zegje wel gedaan. Het is goed zo. Je interviewt een dankbaar mens! Ik kan alleen maar hopen dat mijn eigen ademtocht – wat betreft Elisabeth zo’n twintig jaar voor én na de eeuwwisseling – voor deze en gene tot zegen mag zijn.”
Dit interview met André F. Troost is eerder gepubliceerd in Elisabeth Magazine (2021, editie 2). Bestel Dan adem ik. Gedachten, gedichten, gebeden (Ark Media, €16,99) óf krijg het cadeau bij een jaarabonnement op Elisabeth.
Tekst: Marusja Aangeenbrug (Elisabeth)
Beeld: Carla Manten