Shobuj en Dorien openen al jarenlang hun hart en huis voor Bengaalse studenten. Zelf kwam Shobuj als achttienjarige vanuit Bangladesh naar Nederland. ,,Ik heb hier ook zonder familie geleefd”, vertelt hij. ,,Ik weet hoe dat voelt, dus zeg ik: ‘Ik ben jouw vader, dit is jouw zusje, dit is jouw moeder.’”
Waarom komen deze jongeren eigenlijk in Nederland studeren? Dorien vertelt: ‘De reden dat veel Bengaalse jongeren naar Nederland komen, is dat zij in Bangladesh geen toekomstperspectief hebben. Het land is overbevolkt, het is er niet veilig en het is er heel moeilijk om rond te komen; er zijn grote verschillen in welvaart. Veel jongeren grijpen daarom elke kans om weg te komen en ergens anders iets op te bouwen.’
Armoede en natuurgeweld
Bangladesh is een van de armste landen ter wereld. Door de geografische ligging wordt het land regelmatig getroffen door tsunami’s, tornado’s en cyclonen. Tijdens het moessonseizoen zijn er vaak grote overstromingen (in 2008 stond een derde deel van heel Bangladesh onder water!) en het land ligt ook nog eens in een aardbevingsgevoelig gebied. De helft van de bevolking heeft geen toegang tot sanitaire voorzieningen en er is veel kinderarbeid en ondervoeding.
Betalen voor een baan
In politiek opzicht is het, ook sinds het ontstaan van het onafhankelijke Bangladesh, in 1971, onrustig, met instabiliteit op allerlei gebieden tot gevolg. Zo werd bijvoorbeeld het quotasysteem voor studenten eerst ingevoerd, daarna afgeschaft en later weer ingevoerd. Dat quotasysteem bepaalt dat een groot deel van de overheidsbanen wordt ingevuld door afstammelingen van deelnemers aan de onafhankelijkheidsstrijd.
Dorien is hier verontwaardigd over. ‘Voor anderen is het heel moeilijk om ertussen te komen. Je moet bepaalde contacten hebben, of je moet betálen om een baan te krijgen. Dus als je de kans hebt gekregen om te studeren, is het heel moeilijk om vervolgens werk te vinden.’
Onzekerheid
In de zomer van 2024 zijn door buitensporig politiegeweld bij studentenprotesten duizenden gewonden gevallen en meer dan honderd studenten omgekomen. (Dorien noemt zelfs een aantal van tweeduizend). Ook los van de protesten is er in Bangladesh veel angst voor de politie.
‘Er is veel corruptie’, legt Dorien uit. ‘Ze kunnen je gewoon aanhouden en dan moet je betalen om jezelf vrij te kopen.’ Shobuj vult aan: ‘Dat alles maakt dat er heel veel onzekerheid is over de toekomst.’ ‘Er zijn veel mensen die in Saudi-Arabië of in Maleisië gaan werken, als taxichauffeur of in de bouw’, vertelt Dorien.
Shobuj: ‘Bengalen zitten overal. Ze gaan niet alleen naar Nederland om te studeren, maar ook naar andere Europese landen.’ Nederland staat sinds 2019 met een paar honderd studenten per jaar wel op de tweede plaats.
Betere toekomst
Shobuj en Dorien hopen dat er in de toekomst een betere match zal zijn tussen de talenten van Bengaalse studenten en hun kans op een baan; in hun eigen land, of ergens anders.
Dorien: ‘Als ze een studie doen waarmee ze geen baan kunnen vinden, dan heeft niemand er wat aan. Ze willen allemaal graag werken. De wereld kan zoveel mooier zijn als je gewoon mag zijn wie je bent en je bijdrage kunt leveren.’
Shobuj en Dorien Rahman-Spies wonen met hun dochter en twee zonen in Leeuwarden.
Shobuj is eigenaar van een pizzeria, Dorien werkt als verpleegkundige op de
somatische afdeling van een verpleeghuis. Ze hebben een grote bewogenheid voor
Bengaalse studenten. Tekst: Eelkje Bikker
Beeld: Marleen Annema
In Elisabeth Magazine 2-2025 kun je het hele interview met Dorien en Shobuj Rachman-Spies lezen. Wil je graag een abonnement? Welkom! Kijk hier bij onze aanbiedingen.
