In Elisabeth recenseert lezen én beoordelen lezers nieuwe titels. Ditmaal: Non in de bus – De weg van een jonge vrouw naar het kloosterleven, van Nadia Kroon.
Over Non in de bus:
Wanneer een jonge protestantse theologiestudent voor het eerst een rooms-katholiek klooster bezoekt, verandert haar leven voorgoed. Gegrepen door een traditie van stille contemplatie en bescheiden gastvrijheid, maakt ze talloze reizen om deze leefwereld beter te leren kennen.
Jaren later, terwijl ze grootschalige missionaire evenementen organiseert in de drukke Haarlemse binnenstad, wordt het verlangen naar stilte en inkeer steeds sterker. Terwijl ze worstelt met haar roeping, zelfs na haar intrede in een katholieke orde, ontdekt ze: als je de parel wilt hebben, moet je bereid zijn al het andere te verkopen. Dan vind je een schat die in pracht alles te boven gaat.
Non in de bus geeft een uniek kijkje in de ziel van een moderne jonge vrouw die God zoekt en haar leven daar helemaal voor omgooit.
Auteur:
Nadia Kroon
Uitgever:
Ark Media
Prijs:
€ 10,-
Even voorstellen: onze recensent
Elisabeth Versluis uit Rotterdam: ,,Vol van boeken, vol van De Heilige Drie-eenheid en vol van het leven met de overvloedige mogelijkheden die het biedt. Ik ben werkzaam als wijkzuster, zorgteam coach, leerlingenbegeleider en herborist, waar ik 2 boeken over geschreven heb. Ik probeer een leven van dienstbaarheid te leiden in de stad. Zijn Woord proberen te vinden in de grote rijkdom aan boeken die ons omringt, maakt het zeer vreugdevol voor me om voor het Elisabeth Magazine te lezen en reflecteren.”
Verhaallijn:
De zoektocht naar een passend religieus leven in de hedendaagse tijd.
Fragment uit het boek:
Als je als 25-jarige protestantse Noord-Hollander gek bent op kloosters, kan het wat lastig zijn om er met iemand over te praten. In de steden van die provincie schrik je je al wezenloos als je een andere christen tegenkomt. Laat staan iemand die hetzelfde carrièrepad als jij overweegt: non worden.
Maar Noord-Holland is precies de seculiere omgeving die ik mijn thuis noemde. Een omgeving die mijn lieve, bijbelgetrouwe oma weleens Sodom en Gomorra pleegde te noemen. Daar woonde en werkte
ik. Dat wil zeggen: niet in Gomorra, maar in Haarlem. Ik was sinds een paar jaar als missionair werker in dienst van een grote kerk, die de Grote Kerk werd genoemd. Voorheen had deze de Sint Bavo Kerk geheten, maar gereformeerden noemen de dingen graag zoals ze zijn. Zonder paapse fratsen.
Ik stam af van een lange lijn van gereformeerde voorouders – mensen
die zich in hun graf zouden omdraaien als ze mij konden zien. Ik ben
namelijk juist verzot op paapse fratsen. Wat zeg ik, halsoverkop verliefd.
Kon ik er maar met iemand over praten die me begrijpt, dacht ik op een
dag. Het was tijdens een treinreis. Ik was net in een klooster geweest.
De enorme rugbrekende koffer vol kleding en spullen naast mij was het
bewijs van mijn poging om weer een week in eenvoud en soberheid te
leven. (In dat opzicht geen succesvolle poging.)
Het moet ergens in 2014 of 2015 zijn geweest. Het leven in een klooster werd steeds meer een serieuze optie voor me. Dit vreemde verlangen om non te worden groeide met de dag. Toch leverde juist dit verlangen
een enorme innerlijke tweestrijd in mij op. Wilde ik dit wel écht? Ik verlangde naar de stilte, de gebeden en het dicht bij God leven. Naar een leven rond een gedeeld ideaal met een groep even verzotte medezusters. Een leven gewijd aan de Bron van liefde en leven.
Leesbaarheid:
Een heerlijk ouderwetse verhalenverteller. Het boek leest als een roman.
Dit is mijn verwachting van het boek:
De omslag toont een moniaal (vrouwelijke kloosterling) in habijt. De titel geeft de suggestie van een zoektocht en het aankomen bij het verlangde klooster. Inhoudelijk verwacht ik een eerlijk delen van een ‘zoekt en gij zult vinden-tocht’ en het aankomen bij het gezochte klooster.
Maakt dit boek die verwachting waar? Waarom wel of niet?
Jammergenoeg is het klooster aan het einde van het boek niet gevonden
Dit valt me op aan het boek:
Eigentijds qua vormgeving en taalgebruik, bijna als een column geschreven.
Dit spreekt me aan in het boek:
We mogen het hele wikken en wegen op weg naar het klooster meemaken. Deze openhartigheid maakt dit zoekproces helemaal helder voor de buitenstaander. En werkt bemoedigend bij degenen die soortgelijke levensvragen serieuze aandacht geven.
Dit spreekt me minder aan:
Soms zoek ik meer toelichting op de aantrekking vanuit liturgisch of monastiek oogpunt.
Typeer het boek in 3 woorden:
Zoektocht – overweging – actief
Dit wil ik verder nog kwijt:
Dit boek is voor iedere vrouw en man die zoekend is naar vormen van Godgewijd leven een cadeautje.
Wat ik opmerkelijk vind is dat het boek eindigt als Nadia nog niet haar kloosterbestemming bereikt heeft. Dit zal wel gebeuren, twee jaar later, vind ik op het internet. Persoonlijk zou ik het verhaal hebben laten sudderen op ’t waakvlammetje tot de zoektocht volbracht was en Nadia inderdaad ook ingetreden is in haar klooster. Dan was de cirkel van het boek rond geweest. Misschien een herdruk inclusief de aankomst bij het innig verlangde klooster?
https://www.royaljongbloed.com/nl/product/non-in-de-bus/
Lees meer boekrecensies en word lid van Elisabeth Leest, onze online boekenclub. Neem ook eens een kijkje op Royal Jongbloed. Daar staan nog meer mooie en interessante boeken. En ontvang je onze nieuwsbrief al? Hierin houden we je op de hoogte van nieuwe recensies en artikelen uit Elisabeth Magazine.
Wil je voortaan 2x per maand zelf ons prachtige magazine ontvangen? Neem dan nu een abonnement op Elisabeth Magazine. Of vraag eerst een proefabonnement aan.