Financieel bestuurder Koos van Aller kijkt in de serie ‘In de spiegel’ in Elisabeth Magazine terug op zijn leven en zijn rol in de maatschappij. Hij zorgde jaren voor ons wegverkeer maar als natuurliefhebber zet hij zich liever in voor de vogelsoorten uit zijn jeugd.
Het drukke werk bij de Dienst Wegverkeer (RDW), waar hij jarenlang financieel manager was, mist Koos naar eigen zeggen niet echt. De horizon is verlegd, onder meer naar het mooie Eemlandgebied waar hij zich als vrijwilliger inzet voor de diversiteit aan vogelsoorten. Maar ook Amersfoort liet hij en zijn vrouw Elma na vijfendertig jaar achter zich. De stad werd verruild voor een landelijke woning bij Voorthuizen. Met veel ruimte om een plantendiverse tuin op te zetten, een oude wens.
Nu is de oude steenuil gaan nesten in de boom achter onze woonkamer
,,Al moesten we even een maandje op de oude steenuil wachten tot deze zijn nieuwe onderkomen had gevonden. Hij woonde hier tenslotte al jaren in een oude schuur. Nu is hij gaan nesten in de boom achter onze woonkamer. ’s Nachts hoor ik vaak zijn roep: dat vind ik schitterend. Hij woont hier al jaren en wij mogen erbij.” Dieren en planten boeien Koos al sinds zijn jeugd. ,,Ik werkte vroeger met een vriendje bij een boer in Schipluiden. We hielpen die man met van alles, van melken tot hooien. En tussendoor zaten we altijd op of in het water. Of langs bij de slootkant om snoeken te zien zwemmen.”
Hoe kijk je terug op je jeugd?
,,Aan de eerste twee woonplaatsen Zwijndrecht en Vlaardingen heb ik goede herinneren. Maar op mijn veertiende moesten we helemaal naar Veldhoven verhuizen, bij Eindhoven, omdat mijn vader financieel directeur werd van de hardhoutfabriek daar. Het was een hele stap maar voor ons gezin bleek het echt een zegen. De Nederlands Gereformeerde Kerk waar wij toe behoorden had een actieve jongerengroep. Met koffieclubs: elke zondagmorgen na de kerk koffiedrinken bij een van onze vrienden en vriendinnen. Je werd zelfs gekoppeld aan een soort buddy, de mijne heette Gerard, zodat je ook als nieuw kind altijd iemand had om mee op te trekken. En elk jaar waren er jeugdkampen. Die tijd is me altijd bijgebleven.”
Het is belangrijk voor een kerk dat jongeren er hun plek vinden
,,Ik denk dat ik toen heb leren inzien hoe belangrijk het voor een kerk is dat jongeren er hun plek vinden. Vooral door het doen van gezamenlijke dingen. Daarom heb ik me later ook als bestuurslid ingezet voor stichting Livingstone, die jongerenreizen opzetten in Afrika en Oost-Europa. En nu werk ik voor Sociale Gasten Amersfoort, die zich inzet voor jongeren van de stad.”
Wat hebben je ouders jou geleerd?
,,Ze waren weliswaar streng -zeker als oudste zoon ben je natuurlijk een beetje een leerobject- maar niet hard. In de vijf jaar na mij kwamen er nog vijf kinderen dus het was druk thuis. Met een vader die veel op reis was en altijd laat thuis, was het normaal dat de oudste kinderen ingeschakeld werden om het gezin draaiende te houden. Te meer omdat mijn moeder het gezin best pittig vond. Van mijn vader heb ik dus hard werken geleerd. Dat was sowieso wel iets dat je in die generatie meekreeg: je verantwoordelijk voelen voor je omgeving. Hard werken en daarnaast een steentje bijdragen aan kerk en maatschappij. Over geloof werd niet veel gesproken, maar wel over de gewoontes die je als christen wel of niet hoorde te hebben.”
Van mijn vader heb ik het harde werken geleerd
,,Mijn moeder was wat socialer aangelegd en met haar kon je dus ook wat onderhandelen over de regels. Als ik het te bont had gemaakt stuurde ze me ter voorbeeld voor de anderen wel eens zonder eten naar bed. Maar ’s nachts na de eerste slaap vond ik dan altijd nog wat boterhammen naast m’n bed.”
Wat waren kruispunten in je leven?
,,Eerst wilde ik arts worden, net als mijn twee ooms waar ik enorm tegenop keek. En ik merkte dat mijn ouders en grootouders dat ook een geweldig idee vonden. Maar op school ging het eerst niet zo. Uiteindelijk ben ik in Rotterdam bedrijfseconomie gaan doen, net als mijn broer en vader. Dat was ook de periode dat ik ervoer dat ik voor mezelf persoonlijk tot een soort geloofskeuze moest komen. Tot dan toe was ik opgegroeid in het christelijke geheel van kerk en school maar ik wilde weten wat het voor mezelf betekende. Ik besloot dat jaar niet met de kerkjongeren op vakantie te gaan maar zelfstandig naar een kamp van Youth for Christ. Op een boot in de Biesbosch deden we Bijbelstudie en stille tijd. Dat heeft een enorme verdieping van mijn geloofsleven gegeven. Aansluitend ging ik op een zeilkamp dat ik in die tijd jaarlijks met een vriend organiseerde, en daar kwam ik Elma tegen. Die zomer zie ik wel als een kruispunt.”
In Psalm 23 herken ik mijn levensloop
,,Toen ik als 18-jarige belijdenis deed, vroeg onze predikant naar een Bijbeltekst die mij aansprak. Al bladeren vond vond ik Psalm 23 wel mooi, niet wetend dat die mijn hele leven met me mee zou wandelen. In de goede en de kwade momenten die in deze psalm beschreven zijn, herken ik mijn levensloop. Bijvoorbeeld die keer dat ik zonder baan raakte en we vier kinderen hadden. Uiteindelijk belandde ik bij een mooi bedrijf in Hengelo. Het was ver van ons huis maar ik was er erg gelukkig. Net zoals de baan ver weg in Veldhoven voor mijn ouderlijk gezin als een zegen uitpakte.”
,,Tegelijk heb ik wel te hard gewerkt. Net als mijn vader was ik vroeg weg en kwam ik altijd vaak pas na het avondeten thuis. Daarnaast was ik al jong tot ouderling gekozen, en dat kostte ook tijd. Toen ik in 2001 bij de RDW terecht kon, heb ik bewust gekozen voor vier werkdagen. Dat was ook nog wel druk maar kon ik wat meer met de kinderen en als vrijwilliger doen, en op vrijdag bij het avondeten zijn.”
Waar wil je anderen mee inspireren?
,,Zet je in voor je omgeving -en dat kan ook op je werk! Ooit zat ik bij een bedrijf dat puur ging voor winstmaximalisatie met weinig oog voor normen, daar ben ik dus ook weggegaan. De RDW, waar ik lang werkte, draait natuurlijk om autoverkeer. Een vervuilende sector -al was daar in die tijd nog niet veel oog voor. Bij mij begon dat te kantelen met het uitrekenen van mijn eigen ‘ecologische voetstap’, en daarna die van onze hele overheidsdienst. Met al het woon-werkverkeer en zoveel APK-keurmeesters in CO2-uitstotende auto’s onderweg was dat wel schrikken. Ik heb me toen hard gemaakt voor verduurzaming, eerst van de gebouwen en daarna van het wagenpark. Zelf probeerde ik uiteraard het goede voorbeeld te geven, en toen ik vertrok was meer dan de helft van de auto’s elektrisch.”
Ik heb me daar hard gemaakt voor verduurzaming
,,In mijn vrije tijd werd ik lid van de coöperatie Eemland, een organisatie van boeren en burgers in een prachtig gebied met veel weidevogels. Om die mooie vogelsoorten uit mijn jeugd te behouden, de grutto, zwaluw, tureluur en kievit. Dan ben je met je handen bezig: vossenrasters zetten om eieren te beschermen bijvoorbeeld. Maar het liefst werk ik als bestuurslid, zoals van de stichtingen Present, of Sociale Gasten Amersfoort die zich inzet voor jongeren. Besturen vind ik nu eenmaal echt heel leuk.”
,,Wat ik nog wil leren? Ik hoorde laatst van iemand die in een schrift bijhield waar ze zoal voor bad. Ik ben zelf niet zo’n uitgebreide bidder maar dat vond ik toch wel een heel mooi idee. We leven altijd zo gehaast dat je niet de tijd neemt om even stil te staan bij wat God allemaal geeft. Je gebed wordt veel vaker verhoord dan je denkt.”
Biografie
Koos van Aller uit Amersfoort werd in 1955 geboren in Utrecht. Hij studeerde bedrijfseconomie en trouwde in 1979 met Elma Kurpershoek, met wie hij twee dochters en twee zoons kreeg. Naast zijn werk voor onder andere de RDW was hij lid van zijn kerkenraad (NGK Amersfoort en Amersfoort-Noord) en bestuurslid van onder andere de stichtingen Livingstone, Present en Sociale Gasten Amersfoort.
Tekst en beeld: Niek Stam
Dit artikel komt uit de serie In de spiegel van Elisabeth Magazine. Kijk hier voor een abonnement.