Het kwam als een dreun
Op een nare manier je baan verliezen. Dirk en Larinda Bok maakten het allebei mee. Eerst Dirk, acht jaar later Larinda. Het echtpaar vertelt hoe de gebeurtenissen hen van de sokken bliezen en hoe ze weer opkrabbelden.
Tekst: Ellis Ellenbroek Beeld: Gerritjan Huinink
‘Het ontslag kwam net zo binnen als toen ik hoorde dat ik kanker had’
‘Ik kan de talenten zo uit mijn rugzak plukken’
Ze hebben het vandaag druk gehad: Dirk (61) met een paar werkafspraken in het land, Larinda (59) met het begeleiden van een jonge vrouwelijke cliënt. Toch maken Dirk en Larinda Bok deze vrijdagmiddag tijd voor een interview. Thuis in Bleiswijk, waar ze beiden een kantoor hebben van waaruit ze hun bedrijven runnen. Dirk is arbodeskundige en eigenaar van DB Arbo Advies, Larinda heeft haar eigen bureau voor stijl- en imagoadviezen, Unique Personal Branding.
Geen wanklanken
Dat ze nu ondernemer zijn, hadden ze niet kunnen voorspellen. Het is zo gelopen. En het moest zo zijn. Eerst doet Dirk zijn verhaal. Als jongen ooit begonnen als heftruckchauffeur op de groenteveiling van Pijnacker klom hij op tot arbocoördinator bij het omvangrijkegroente- en fruitbedrijf The Greenery. Hij had een goede naam, zegt hij, en zo kwam het dat iemand die nieuw was in het arbovak, vroeg of Dirk hem wilde coachen.
Dirk richtte er speciaal een eigen bedrijf voor op, was één dag in de week coach en sprak met The Greenery af dat hij zijn fulltimebaan daar in vier dagen deed. So far so good. ,,Er waren geen wanklanken.” Het marcheerde vier jaar lang voorspoedig. Tot Dirk in 2007 van vakantie terugkwam en zijn manager hem eerst vroeg hoe de vakantie geweest was, om meteen daarna mee te delen dat Dirk een halfjaar later weg zou zijn bij The Greenery. ,,Hij vertelde er niet bij waarom.”
Dirk en zijn manager konden goed met elkaar overweg. Later gingen ze nog eens samen uit eten. ,,Toen gaf hij mij de reden. Hij moest tien procent personeel kwijt. Het ontslag op mijn vijftigste, na dertig jaar mijn beste kunnen aan The Greenery te hebben gegeven, kwam net zo binnen als toen ik op mijn zevenentwintigste hoorde dat ik kanker had. Precies zo’n dreun.”
Dirk werd na zijn ontslag via zijn eigen bedrijf nog wel weer ingehuurd voor klussen bij The Greenery. Maar dat werkte niet. Ze konden het opvangen met het inkomen van Larinda. Al moesten ze de tering wel naar de nering zetten. Larinda: ,,We reden toen bewust een kleine auto. Gingen we met onze drie al grote kinderen in dat piepkleine autootje op vakantie naar Tsjechië.”
In de knel
Wat gebeurde er met Larinda? Zij kwam in 2015 in de knel. Van verpleegkundige had zij het geschopt tot locatiemanager bij een woonzorgcentrum. Larinda was verantwoordelijk voor een van de zes locaties van een instelling voor ouderenzorg. Die dag had ze net de begroting voor het nieuwe jaar gemaakt, toen haar leidinggevende haar zei dat ze moest stoppen in haar functie.
,,Het ging niet om mij persoonlijk, en ook niet om mijn kwaliteiten. Juist niet. Hij had bedacht dat ik een andere functie moest krijgen, projectleider zorg, een ambtelijke baan in een saai kantorencomplex.” Larinda moest die week al afscheid nemen van haar locatie, de bewoners en haar collega’s. ,,De leidinggevende zei dat het maar beter zo snel mogelijk kon gaan. Ik dacht: jongens, wat gebeurt me nu?” Ook bij Larinda viel het kwartje pas later. Twee locaties moesten worden samengevoegd, dus één locatiemanager moest weg, en dat was zij.
De gevolgen van hun beider baanverlies waren enorm. Larinda: ,,Ik was gigantisch van slag dat weekend en heb heel veel gehuild. Dat was voor Dirk ook erg pittig.”
Advocaat
,,Ik sputterde nooit zo erg tegen op het werk”, vertelt Larinda. ,,Ik probeerde er altijd het beste van te maken.” Maar toen ze van het ene op het andere moment uit haar functie werd gezet, schakelde ze op aanraden van een vriendin toch een advocaat in. Die zorgde ervoor dat ze met een vergoeding vrijwillig ontslag nam. Vreselijk vond ze de procedure: ,,Met een advocaat naar je werk is echt niet fijn, hoor.” En wat een geld het de instelling gekost heeft: het inhuren van een jurist en van een interimmer omdat Larinda tijdens het conflict niet mocht komen werken. ,,Ik weet zelf hoe er beknibbeld wordt in de zorg, dus ik voelde me daar schuldig over.”
Larinda viel in die tijd twintig kilo af, het eten smaakte haar totaal niet. ,,Ik kon niet meer slapen, dingen niet op een rijtje krijgen, mijn coördinatievermogen was weg. Ik was altijd de superregelaar, maar regelen lukte mij niet meer. De klachten hielden wel anderhalf jaar aan.”
Steun hadden de echtelieden in die donkere dagen rondom werk aan elkaar en aan God. Dirk: ,,Ik heb twee fans. De een zit naast me (wijst op Larinda) en de ander kijkt van boven af en toe naar me.” Die lijn met boven was, net als in zijn ziekteperiode, essentieel: ,,De Heer is mijn Herder, hè? Hij houdt mij vast.”
Kerk
Buiten Larinda waren er drie anderen met wie Dirk goed kon praten over zijn werksores. ,,Alle drie mensen die nergens aan doen, dus niet gelovig zijn. Zij dachten het beste mee.” Het gekke is dat Dirk weinig steun ondervond in de gemeente waar hij en Larinda lid van zijn. Hij had het gevoel dat de kerkgenoten hem lieten vallen. Ook toen hij ziek was, voelde hij zich niet door de gemeente gedragen. ,,Ik denk dat ze met zulke moeilijke dingen niet overweg kunnen en er dus maar niet over praten.”
Larinda relativeert: ,,We zitten ook niet voor de andere mensen in de kerk. We zitten daar vanwege onze relatie met God.” Zij kon veel kwijt bij een vriendin en bij een van haar zussen. En Larinda wandelde er heel wat af om het hoofd leeg te maken.
Ik vraag Larinda en Dirk of ze zichzelf ook iets verwijten. Waar er twee vechten hebben er immers twee schuld. Maar nee, alle twee vinden ze dat hun onrecht is aangedaan. Het ergste is nog, vindt Larinda, dat de manager die haar wilde lozen ook christen is. ,,Dat je het als christen flikt om zoiets te doen. Iemand zonder wettelijke grond en concrete aanleiding aan de kant te zetten. Wij lezen nota bene dezelfde Bijbel.” Vergeten en vergeven van de kwestie zegt ze lastig te vinden. ,,Ik laat het maar bij God.”
Talenten
Tijdens een coachingstraject ontdekte ze dat stijl- en imagoadvies geven haar mogelijk op het lijf geschreven was. Nu staat er op de oprit een vrolijk autootje met ‘Unique Personal Branding’ erop. Larinda oogt vitaal en is flink actief op de social media met blogs en vlogs. Ze is in haar element, haar nieuwe job blijkt prachtig te passen bij haar kennis en ervaring. ,,Ik kan de talenten zo uit mijn rugzak plukken.” Zo doet wat de Bijbel noemt: ‘Woekeren met je talenten’. Wel mist Larinda soms de oude mensen van haar zorgcentrum. ,,Ik mis hun wijsheid.”
Dirk en Larinda zien allebei nadrukkelijk de hand van God in hun levensloop en hun carrière. Ze hebben ook altijd op Gods plan vertrouwd. Dirk: ,,Toen ik in 2008 doorging met mijn bedrijf en The Greenery als klant verloor, had ik nul opdrachten. Ik wist dat de Here God voor me zou zorgen. Dat had Hij altijd gedaan, dat zou Hij nu ook wel doen.” Niet dat Dirk achteroverleunt en alles op zijn beloop laat. ,,Je hebt zelf ook een verantwoordelijkheid.” Dus haalde Dirk onlangs ‘op zijn oude dag’ nog een diploma hogere veiligheidskunde.
Waar ze gestaan zouden hebben zonder geloof? Larinda: ,,Ik zou het niet weten.” Wat ze wel weet is: ,,God leidt mijn leven en dat geeft me zoveel rust.” Dagelijks voelt Larinda zich opnieuw gesterkt in haar overtuiging. Door iets wat iemand tegen haar zegt, door dingen die ze leest. Ze kent wel honderd bijbelteksten die haar leidraad zijn, mailt ze de dag na het interview. Ze voegt enkele regels uit Psalm 37 toe als illustratie: ‘Vertrouw uw weg aan de Here toe en vertrouw op Hem: Hij zal het doen.’