Anneke Zevering werkt als vrijwilliger in een hospice. Ze verzorgt mensen tijdens hun levenseinde. ‘Voor sterven is geen recept. Voor het begeleiden ook niet. Bij de een zeg je dit en bij de ander weer wat anders. En soms is alleen luisteren maar het beste.’
,,Ik heb een echt een zorg-hart. Nadat ik afzwaaide als verzorgende IG werd ik vrijwilliger bij het diaconale inloophuis hier in Huizen, en sinds vier jaar in het hospice. Het is mooi werk om mensen te begeleiden in hun laatste dagen. En het kan verrassend eenvoudig zijn. Soms is het gewoon naast iemand zitten en zijn of haar hand vasthouden. Of persoonlijke verzorging geven: een handmassage. Of even een spelletje doen. Anderen zijn daar gewoon te ziek voor, dat is bij iedereen anders.
Confronterend
Sommige patiënten blijven je bij, zoals een jonge vader van kleine kinderen. Of die ene meneer die nog maar een paar dagen te leven had, maar aan wie je niets merkte. Hij zag er zo gezond en verzorgd uit. Maar toen ik na een paar dagen terugkwam, was hij er al niet meer. Dat vond ik confronterend. Voor sterven is nu eenmaal geen recept. Voor het begeleiden ook niet. Bij de een zeg je dit en bij de ander weer wat anders. En soms is alleen luisteren maar het beste.
Mooi werk
Het helpt mij dat ik gelovig ben: je weet dat Jezus een betere toekomst geeft. Dan is de dood niet eng meer. Ik vind het zulk mooi werk: ik kom echt altijd blij thuis.’
Tekst en beeld: Niek Stam
Dit interview komt uit het Portret in Elisabeth Magazine No. 18-2024. In dit Portret staat een serie interviews met mensen die vertellen hoe zij handen en voeten geven aan barmhartigheid. Dit interview met Anneke is een ingekorte versie van haar verhaal.
Wil je geen enkel verhaal meer missen? Kies hier jouw abonnement op Elisabeth en ontvang een gratis boek!
