Vader Jan Schoonderwoerd (61) en dochter Neline Schipper (30) halen samen herinneringen op. Welke waarden wilde haar vader haar meegeven, en wat vinden beiden dat ervan is uitgekomen?
Neline Schipper groeide op in het reformatorische gezin Schoonderwoerd in Amersfoort. ,,Mijn vader zat met een zwart pak in de kerk, zelfs de stropdas was zwart!”,,Als Neline iets wilde, dan zette ze door en had het zomaar voor elkaar.” Vader Jan Schoonderwoerd gaat stralen bij het ophalen van herinneringen aan haar jeugd. ,,Neline was altijd al supercreatief en origineel. Ze bedenkt voor feestjes de leukste dingen, zoals een ‘Slimste Mens’-competitie.”
Zien jullie verschillen in de kerk, toen en nu?
Neline: ,,Ik groeide op in een zware kerk, dat was soms beklemmend. Ook thuis hadden we veel regels, maar tegelijk ook veel liefde en openheid. In mijn puberteit kwam ik in opstand, maar er was altijd gesprek mogelijk. Nu nog is het fijn om met mijn vader over het geloof te praten. Naar mijn idee is het inmiddels gemakkelijker je kinderen in het geloof op te voeden, maatschappelijk is er meer openheid gekomen. Er is meer secularisatie, maar juist doordat jongere generaties geen vervelende herinneringen hebben, is er geen antihouding meer. Mensen zijn nu zelfs echt benieuwd wat je te vertellen hebt, als je het geloof wilt delen.”
Er is meer secularisatie, maar ook meer openheid gekomen
Jan: ,,In de Joriskerk in Amersfoort, waar wij al 35 jaar lang lid van zijn, zijn veel dingen veranderd. Het was een behoudende gemeente, waar rond 2005 nog maar een kleine kern was en die toen een moeilijke periode doormaakte. Maar de kerk heeft sindsdien een opleving gekregen, is opener geworden en er zijn meer jonge mensen bijgekomen. Ik vind het mooi dat onze kinderen hier gedoopt zijn, belijdenis hebben gedaan en onze twee dochters zijn hier ook getrouwd.”
Wat waardeer je nog van vroeger?
Neline: ,,Wat ik toen niet fijn vond is dat we op de reformatorische school bijbelteksten en psalmen uit ons hoofd moesten leren. Maar nu heb ik er veel profijt van, dat ik die psalmen uit mijn hoofd ken! Wij waren wel randje reformatorisch hoor, we hadden een televisie en ik mocht een broek dragen.”
We hadden een televisie en ik mocht een broek dragen
Jan: ,,De waarde van de zondag. Ik vind die nu bijna nog belangrijker dan vroeger. Het leven is nog hectischer en dynamischer dan toen. Ook de tweede dienst op zondag doet ertoe, voor je het weet is de zondag een halve vrije dag en doe je van alles, net als op zaterdag. Dus ik blijf de zondag promoten als een dag waarop je met God bezig bent en niet met andere dingen.”
Wat voor man trouwde Neline en wat vindt Jan ervan?
Neline: ,,Ik kwam thuis met een evangelische jongen, dat was niet helemaal volgens plan, veel te licht! Ik heb het idee dat mijn ouders daardoor wel uit hun bubbel zijn getrokken. Ze zagen dat het serieus was en hebben hem meteen omarmd. Dat is echt in hen te prijzen. Ze zagen dat je ook op andere manieren heel oprecht God kunt zoeken, dat Jeffrey het meende met het geloof. Zelfs dat we nu kiezen voor de volwassendoop respecteren ze van ons, ook al denken ze er zelf anders over.”
Wij zagen meteen dat ze goed bij elkaar pasten
Jan: ,,We zagen meteen dat ze met een serieuze jongen thuiskwam, dat ze goed bij elkaar pasten. Samen zijn ze nu heel actief in de kerk waar ze bij horen. Daar ben ik blij mee! Het klikte al snel met Jeffrey. Het is inmiddels een traditie dat hij me meeneemt naar een voetbalwedstrijd van zijn club, Excelsior. ”
Wat voor beroep doet Neline en hoe kijkt Jan er tegenaan?
Neline: ,,Ik heb theologie gestudeerd. Dat was een ongewone keuze in de reformatorische wereld, maar mijn ouders hebben me wel gesteund. Ik ben geen predikant geworden, maar het onderwijs ingegaan met een lesbevoegdheid aardrijkskunde – toch meer met beide benen op de grond. Eerst gaf ik levensbeschouwing, maar dat vind ik echt een zwaar vak in deze tijd, waarin jongeren zoveel verschillende ideeën hebben.”
Jan: ,,Het klopt dat theologie eigenlijk geen geijkte vrouwenstudie is of was in onze kringen, maar wij vonden het wel mooi. We hebben haar aangeraden naar de Theologische Universiteit in Apeldoorn te gaan omdat het wat kleinschaliger is en we dachten dat ze zich daar wel thuis zou voelen. Als Neline nu in haar gemeente preekt dan vinden we dat prachtig en zijn trots op haar.”
Neline, welke waarde staat voorop, saamhorigheid of verantwoordelijkheidsgevoel?
Neline: ,,Binnen ons gezin was saamhorigheid belangrijk, maar we kregen niet mee om veel vrienden te maken of te bouwen aan relaties. Ik heb de kracht en waarde van saamhorigheid met anderen leren inzien, een gemeenschap om je heen hebben. Het is bijzonder dat je als kerk een allegaartje bent van mensen, met verschillende achtergronden, en dat je toch een eenheid vormt!
In ons gezin stond verantwoordelijkheidsgevoel voorop, dat is er echt diep ingeramd. Als ik ergens nood zie of een behoefte dan spring ik daar wel in. Dat speelt me ook wel eens parten, als ik naast mijn baan en ons gezin ook nog de huiskring over de vloer wil hebben en wil koken voor een aantal mensen. Dus ik geloof dat ik ook af en toe de teugel van het verantwoordelijkheidsgevoel iets mag laten vieren!”
En wat is voor jou belangrijker, Jan?
Jan: ,,Als ik tussen die twee moet kiezen dan wordt het wel verantwoordelijkheidsgevoel. Dat is soms misschien wel té, maar ik ga ervoor. In werk en in kerk. Saamhorigheid zegt me minder, ik ben niet zo’n mensenmens. Maar bij Neline vind ik het mooi, zij is veel creatiever en spontaner, ik denk dat ze meer op mijn vrouw lijkt wat dat betreft. Van mij heeft ze meer het doordenken en studeren.
Een jong gezin is nu veel pittiger dan vroeger
Verantwoordelijkheid neemt ze zeker, ik denk wel eens: doe je niet te gek, met een jong gezin, dat is veel pittiger dan vroeger terwijl je allebei werkt. Voor mij was het fijn te weten dat mijn vrouw fulltime thuis was, dat gaf mij ruimte en tijd om dingen in de kerk te doen. Maar bij Neline gaat het tot nu toe goed en ik vind het prachtig wat ze doet. Ze heeft het allebei: gevoel voor mensen en ook verantwoordelijkheid.”
Tekst: Ineke Zuidhof
Beeld: Elisabeth Ismail
Dit artikel is een uitbreiding op het ‘Portret’ in Elisabeth Magazine No. 19 (2024). Het hele artikel lezen? Neem een abonnement en mis niets meer uit ons mooie magazine. Kijk even bij onze abonnementen en aanbiedingen.
