Jacomien van der Wilt (43) wilde absoluut niet trouwen met een man die plannen zou hebben om te vertrekken naar het buitenland. Ze houdt niet van beestjes, hitte en viezigheid. Maar inmiddels kan ze terugkijken op negen jaar wonen en werken met haar gezin in Papoea (Indonesië).
Hoe kijk je terug op je jeugd?
,,We waren een hecht, warm gezin met zes kinderen. Tot mijn achtste woonden we in Arnemuiden. Dat ervoer ik als een heel fijne tijd. Mijn vader werd vanwege zijn werk overgeplaatst naar het dorp Krabbendijke; dat was voor ons allemaal een enorme overgang. We bleven buitenstaanders, het was een heel gesloten gemeenschap en dat voelde eenzaam. Op mijn twaalfde verhuisden we naar Kapelle en dat was een verademing!
Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg
Mijn ouders hebben me gastvrijheid meegegeven. Mijn moeder nodigde graag mensen uit die het moeilijk hadden. Ook was er Zeeuwse nuchterheid: ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’”
Hoe heb je Pieter, je man, leren kennen?
,,Pieter en ik zaten samen op de jeugdvereniging. De vonk sloeg in 1999 over. Pieter deed een internationale studie en ik wist van zijn verlangen om ontwikkelingswerk te gaan doen in het buitenland. Op de avond dat hij me verkering vroeg, heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik alleen met hem verder wilde als hij zijn buitenlandplannen vaarwel zou zeggen. In juni 2002 zijn we getrouwd.
Ik dacht: oké, elf weken daarheen en dan zijn alle buitenlandse avonturen echt klaar
Als compromis hadden we besloten om via een reisorganisatie een reis te maken naar India en Nepal. Vooral India vond ik een vies en druk land. Toen Pieter in zijn derde leerjaar zat en ik zwanger was van onze eerste dochter Julia, kreeg hij de mogelijkheid om in het buitenland stage te gaan lopen. Er stond een Europees land op de lijst: Macedonië. Ik dacht: oké, elf weken Macedonië en dan zijn alle buitenlandse avonturen echt klaar.”
En toch werd je geroepen…
,,Na de geboorte van onze dochter Ivana in 2006 kwam enkele weken later Julia in het ziekenhuis te liggen. Ik belde onze predikant op om te vragen of hij zondag voorbede voor haar wilde doen. Hij zei onder meer: ‘Er komt een baan vrij in Papoea en ik moest aan jullie denken.’ Deze zin sloeg bij mij echt in als een bom. Steeds opnieuw werd ik bevestigd in het feit dat we naar Papoea moesten gaan. Telkens wanneer ik mijn Bijbel opensloeg, las ik over ‘geroepen worden’. In juni schreef ik Pieter een brief, waarin ik hem vertelde dat ik God gehoorzaam wilde zijn.”
Er komt een baan vrij in Papoea en ik moest aan jullie denken
Na een gesprek met de Oikonomos Foundation waarvoor ze zouden werken, reden ze naar huis en zagen een regenboog, wat voor hen een laatste bevestiging was. In 2011 vertrok het gezin Van der Wilt naar Papoea.
Karunia Foundation
Pieter en Jacomien werkten onder Karunia Foundation, die zich inzet voor beter onderwijs op Papoea. Pieter was pastoraal begeleider van studenten op een hogeschool, Jacomien trainde, met haar achtergrond als leerkracht, lokale (toekomstige) leerkrachten. In Papoea zag ook hun zoon Jesse (7) het levenslicht.
Niets was vanzelfsprekend. Ik had veel last van heimwee
,,Je leefde in diepe afhankelijkheid van God, niets was vanzelfsprekend. De stroom kon zomaar uitvallen, je kon niet even naar een ziekenhuis, en voor water moest je lopen. Ik had soms ontzettend last van heimwee, maar ik genoot ook van het leven in een gemeenschap. Er waren mooie vriendschappen.”
Wat waren voor jou dieptepunten?
,,In september 2019 braken er rellen uit, onze stad stond letterlijk in brand. Op dat moment konden we onze dochter Ivana niet bereiken. We moesten door de brandende stad heen om geëvacueerd te kunnen worden. Dit had een enorme impact op ons gezin.
God leek ver weg, maar Hij liet niet los
In oktober ontdekte ik dat ik zwanger was. Eigenlijk zag ik de hele zwangerschap niet zitten. Net toen ik mijn zwangerschap begon te accepteren, kreeg ik een miskraam. Ik stortte in. Psalm 88 was het enige wat ik uit kon schreeuwen: ‘Heer, mijn God, red mij!’ God leek ver weg, maar Hij liet niet los.
Hoe is het om terug te zijn in Nederland?
,,Het is heel dubbel. Aan de ene kant is het fijn om weer dicht bij familie te wonen en alle voorzieningen om je heen te hebben. Anderzijds vind ik het nu veel lastiger om in afhankelijkheid van God te leven. Waarin heb ik Hem hier echt nodig? Ook zoek ik nog heel erg naar mijn roeping in Nederland: wat is hier mijn doel en wat wil God?
Ons leven in Papoea was intens en zwaar, maar God was erbij en we zijn van de Papoea’s gaan houden
Bij onze terugkomst zag ik dat men hier zo bezig was met natuurlijke producten als zeep, shampoo en deodorant. Als zzp’er verkoop ik nu natuurlijke producten ten behoeve van Karunia: ongeveer 35% van de winst gaat naar Papoea. Waarom? Ons leven in Papoea was intens, soms heel moeilijk en zwaar. Maar God was erbij, en we zijn van de Papoea’s gaan houden.”
Jacomien van der Wilt is getrouwd met Pieter en moeder van Julia, Ivana en Jesse. Ze wonen in het Zeeuwse Goes. Na negen jaar met hun gezin gewoond en gewerkt te hebben in Papoea zet Jacomien zich ook in het Zeeuwse nog steeds in voor de Karunia Foundation door de verkoop van natuurlijke zepen. Info: karunia.org/natuurlijke-zepen
Tekst: Rebekka van Dongen
Beeld: Hanneke Bouman, privé
Dit interview komt uit Elisabeth Magazine No 5-2024. Lees nog meer mooie verhalen in ons kleurrijke en geloofsopbouwende magazine.
