fbpx
Home Interview Wil van der Maden: ‘Mijn man zag er niet tegenop om te sterven’

Wil van der Maden: ‘Mijn man zag er niet tegenop om te sterven’

door Maaike Sloetjes

Wil van der Maden: meteen zie ik dat mijn gastvrouw een brede belangstelling heeft. Een veelheid en verscheidenheid aan boeken, kunst aan de muur, een piano, de kerkenwerkagenda op tafel en een laptop: ,,Die staat de hele dag stand-by,” vertelt Wil. ,,Ik ben nieuwsgierig en ik hou ervan om dingen meteen af te handelen.”

Wil is zo iemand die zonder het te zoeken de aandacht trekt. Iemand van wie de talenten al snel gezien worden. Iemand die je er in de kerk graag bij hebt als er een beroepingscommissie gevormd moet worden. Iemand die allerlei uitdagingen graag aangaat. Zo iemand zou meer te doen kunnen krijgen dan ze aankan. Maar dat lijkt voor Wil niet te gelden. Zij is 84 jaar en ze heeft heel veel energie. Daar is ze dankbaar voor, en ze beseft dat het zomaar kan veranderen. Tijd heeft ze ook genoeg. Ze vindt het heerlijk om een dag de deur niet uit te hoeven, maar dat komt niet vaak voor. En daar kiest ze bewust voor. ,,Als ik geen afspraken zou maken en bijvoorbeeld niet van tevoren kaarten zou kopen voor een concert, zou ik misschien toch wel eenzaam worden.”

Zitten met een boek
Toch heeft ze sinds de coronacrisis ervaren dat ze het goed kon uithouden met een lege agenda. Ze voelde zich bevoorrecht: ze was gezond en ze kon zichzelf prima bezighouden met puzzelen, breien, lezen, naar buiten gaan en contacten op afstand. Maar te lang moest het niet gaan duren. Ze miste de ontmoetingen, goede gesprekken en het kopje koffie in de kerk. Als ik vraag wat haar in haar leven geholpen heeft om niet overbelast te raken, zegt ze: ,,Lid worden van een leeskring. Dan moet je namelijk gaan zitten met een boek. De eerste keer dat ik zomaar overdag op de bank zat te lezen, voelde dat wel onwennig.” Ze heeft altijd veel gelezen, maar dan tussendoor. ,,Als ik als kind overdag met een boek zat, werd er steevast gevraagd: Heb je niks beters te doen?”

Intiem
Wil is sinds 1994 alleen. Aan de laatste jaren samen bewaart ze dierbare herinneringen. ,,Mijn man was arbeidsongeschikt verklaard en dat was niet gemakkelijk. Toch hebben we later van die tijd kunnen genieten. Ik had mijn werk op de Mytylschool. Dat gaf afleiding en ik kwam met verhalen thuis. Op vrije middagen gingen we samen fietsen en soms ergens een kopje koffie drinken.” De gezondheid van haar man verslechterde. Zijn lever functioneerde niet meer en hij moest in het ziekenhuis worden opgenomen. De wijkpredikant, met wie ze goed bevriend waren, werd opgespoord in het buitenland en kwam meteen terug van vakantie. Hans en Corine, hun kinderen, toen 32 en 30 jaar oud, waren er ook. Die anderhalve week in het ziekenhuis noemt Wil ondanks alles ‘een gouden tijd’. ,,De laatste dagen voor zijn overlijden lag mijn man alleen. Onze zoon kreeg alle ruimte om hem te verzorgen en dat was voor beiden bijzonder. Onze dochter nam vakantie op en omdat haar twee zoontjes een geweldig oppasadres hadden, kon ze haar aandacht helemaal richten op haar vader. We merkten dat mijn man het ondanks het naderende afscheid fijn vond dat we bij hem waren. Zo intiem!”

Rituelen
,,Mijn man zag er niet tegenop om te sterven. Het kostte hem moeite mij achter te laten, maar wat hem kracht gaf, zou ook mij kracht geven, zei hij. Verder praatten we daar niet over: we kenden elkaar toch! Op de rouwkaart hebben we gezet: ‘Hij vond steun in zijn geloof.’ Als mijn kinderen en ik over die dagen praten, komt het er, ondanks het gemis, altijd op uit dat we zeggen: het is goed.” ,,Ik ben meteen de eerste zondag na het overlijden weer naar de kerk gegaan. De steun van de kerkgemeenschap voelde als een warme jas. Er verandert veel als je alleen komt te staan. Samen hadden we allerlei rituelen, ook rond het geloof. Samen bijbellezen na de warme maaltijd, soms erover praten. Samen bidden voor het slapengaan. Het heeft wel even geduurd voor ik vormen vond die bij mij pasten in deze nieuwe fase.”

Lees het hele interview met Wil in Elisabeth nr. 16

Tekst: © Elisabeth (Katrien Ruitenburg)
Beeld: Kees Muizelaar

Elisabeth is een magazine dat ingaat op actuele geloofs- en levensvragen van mensen van vandaag. Het biedt op persoonlijke manier bemoediging en steun vanuit het christelijk geloof. Dat gebeurt in een gevarieerde mix met verhalen van mensen over hoe zij het geloof vertalen naar hun dagelijks leven, met informatieve achtergrondartikelen en reportages over relevante thema’s, een pastorale vragenrubriek, herkenbare columns en gedichten. Er is ook volop plaats voor schitterende natuurfotografie, kunst, humor, psychologie en duurzaam leven. Het magazine richt zich op iedereen vanaf 50 jaar. Bent u nog geen abonnee? Bekijk dan onze abonnementen en word lid!

Copyright © Royal Jongbloed All Rights Reserved