Vanuit de hectiek van de stad naar de rust van het platteland vertrekken: het klinkt idyllisch. In de serie Van stad naar Platteland portretteren we drie gezinnen, die de stap gezet hebben. Waarom vertrokken ze naar een dorp, wat waren hun idealen en verwachtingen? Was het een cultuurschok om van een hippe stadskerk in een gemoedelijke dorpskerk terecht te komen? En heeft het christen-zijn in een dorpsgemeenschap hen nieuwe inzichten opgeleverd? In deze derde en laatste aflevering uit de reeks van drie artikelen ontmoeten we Simon en Harmke.
Van Amersfoort naar Molenaarsgraaf
Simon hoopte ‘iets van de heelheid van het leven’ terug te vinden op het platteland. Twee jaar geleden verhuisden Simon (36) en Harmke (36) met Emily (8) en Arthur (4) van Amersfoort naar het dorpje Molenaarsgraaf.
Harmke is arts in het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam en Simon werkt in Ede. ‘We wilden niet in de stad wonen, en qua afstanden naar werk en familie was de Alblasserwaard een prima gebied om ons te vestigen’ vertellen ze. In Amersfoort woonden ze in een volksbuurt, in een rijtjeshuis met een klein tuintje. De Alblasserwaard, met al die kleine dorpjes, raakte iets bij Simon. ‘Je hebt een dorp, een kerk, een school, wat voorzieningen en dat leeft zo samen. Je komt elkaar op verschillende plekken en in verschillende contexten steeds weer tegen.’ Harmke vond het ook belangrijk om meer ruimte en meer rust te vinden.
In Amersfoort maakten ze deel uit van een echte wijkkerk die diep was verankerd in de buurtactiviteiten. ‘Daarom bleven we ook, we voelden ons vergroeid met de wijk. Maar Emily zat als enige bij de kindernevendienst. We misten kinderen voor haar in de kerk. We zochten dus echt wel een vitalere gemeente met goed jeugdwerk.’
Emily mist het hier het uitgebreide kindermoment in de dienst, maar het ooievaarsnest op de kerk vindt ze leuk. Harmke waardeert dat de kinderactiviteiten buiten de dienst hier zo goed worden bezocht. ‘Kinderen zijn toch de toekomst van de kerk.’
Harmke: ‘Mensen in dit dorp gaan naar kerken van allerlei verschillende gezindten, maar dat leeft hier allemaal samen in dit dorp. Dat is heel mooi, die diversiteit en dat er toch verbondenheid is.’
Verbondenheid tussen kerk en samenleving
Het geloof wordt hier in het dorp wel echt serieus genomen. Rond verschillende feestdagen of bijzondere gebeurtenissen wordt er vanuit de kerken altijd iets voor de gemeenschap gedaan. Christelijk en niet-christelijk loopt door elkaar heen, tekenend voor verbondenheid tussen kerk en samenleving. Wat we in Amersfoort als kerk probeerden op te zoeken, dat is hier nog. ‘We hadden wel behoefte aan de rust die dit biedt’, zegt Simon. ‘In ons werk moeten we ons ook voortdurend verhouden tot anderen en andersdenkenden, je kunt ook niet op alle fronten uitdagingen hebben.’
Vanuit hun kerkelijke achtergronden zien ze ook waar de rijkdom binnen de verschillende tradities zit. ‘Ik denk dat de gemeente waar we nu zitten daarin een beetje in het midden zit’, zegt Harmke.
Simon: ‘Ik voel hier dat je kerkt op de fundamenten van een kerk. Bijvoorbeeld het klokje in de kerktoren dat al honderden jaren luidt. Dat is iets heel rustgevends, alsof je door de eeuwen en voorgaande generaties wordt gedragen. Het hángt niet van mij of deze generatie af.
‘Hier komen we meer leeftijdsgenoten tegen die net zo kerkelijk toegewijd zijn als wijzelf zijn. Dat hebben we in Amersfoort wel gemist. Dat vind ik hier echt bemoedigend’, merkt Simon op. Harmke: ‘Het is goed om de verbondenheid te zien, daarin ervaar ik wel de geloofsgemeenschap die ik zoek.’
Simon worstelt soms met de missionaire drive die ze in Amersfoort hadden. ‘Het voelde als inleveren op die missie door hier te gaan wonen in een comfortabele kerkelijke situatie. Dat knaagt nog wel een beetje.’
Dit artikel is eerder gepubliceerd in Elisabeth (2021, editie 15). Wil je ook de Elisabeth ontvangen? Neem een abonnement.
Lees ook:
- Hester verhuisde vanuit Utrecht naar Langbroek
- Karl verhuisde vanuit Groningen naar Winschoten
Tekst: © Elisabeth (Clasina de Niet)
Beeld: Marjan van der Meer – Pure Fotografie