Foto: Nelli Cooman met dochter Ronéll Rosier
Nelli Cooman (59) uit Rotterdam is een voormalig Nederlands atlete van Surinaamse afkomst. Ze excelleerde in sprint en werd tijdens haar loopbaan twee keer wereldkampioen, zes keer Europees kampioen en negentien keer Nederlands kampioen. Haar sportcarrière heeft ze achter zich gelaten: nu werkt ze als wijkregisseur bij de gemeente Rotterdam. ,,Mensen zien alleen de mooie kanten, maar niet hoeveel je ervoor moet laten.”
Had ze altijd al de droom om topsprinter te worden? Nelli: ,,Nee, ik wilde heel graag voetballer worden, net zo bekend als Johan Cruijff en Pelé. Toen ik tien was, noemden ze mij Pelé. Bijna alle sporten heb ik uitgeprobeerd: ijshockey, volleybal, honkbal, tafeltennis en wielrennen. Via school kwam ik in aanraking met hardlopen. Tijdens de sportdag liep ik iedereen eruit, tot twee keer toe. Ik evenaarde bijna het nationaal record. De leraren waren onder de indruk. Ze zeiden: ‘Wauw, je moet op atletiek komen!’
Tijdens de sportdag liep ik iedereen eruit
Ik mocht niet meer sporten van mijn ouders, want mijn cijfers waren niet goed. Toen kwam een leraar bij ons thuis vragen of ik mee mocht op trainingskamp. Ik moest beloven dat ik mijn best ging doen. Mijn cijfers schoten omhoog.”
Atletiek paste wel bij jou?
,,Nou, ik vond het verschrikkelijk saai. Ik was een teamsporter; met atletiek ben je alleen. Ik miste de gezelligheid. Ik was gewend om samen te trainen en samen naar huis te fietsen. Mensen keken mij aan: wat komt die nieuweling hier doen? Toch ben ik doorgegaan. Bondstrainer Henk Kraaijenhof zag talent in mij. Ook vond ik een sponspor. Op mijn negentiende werd ik Europees kampioen, op mijn twintigste wereldkampioen.
Het was niet makkelijk: als je pionier bent, moet je anders zijn dan anderen. Ik was de eerste die een shirtsponsor had, op trainingskamp ging en een-op-eencoaching kreeg. Ik verzamelde de juiste professionals om mij heen en was niet afhankelijk van de bond. Ik werd tegengewerkt: zo werd ik zelfs eens – vlak voor het startblok – gediskwalificeerd, omdat ik de naam van mijn sponsor op mijn shirt droeg. Inmiddels is dat laatste heel normaal.
Op mijn twintigste was ik wereldkampioen
Achteraf heeft mijn werkwijze deuren geopend voor de toppers die er nu zijn. Zo was accreditatie (erkenning, red.) destijds alleen voor de bondscoaches. Ik zorgde ervoor dat mijn trainer ook geaccrediteerd werd. Ik richtte een stichting op, zodat de kosten van mijn trainingskamp betaald werden. Ik denk dat ik als eerste topsporter particulier verzekerd was, in plaats van via het ziekenfonds.”
Je topsportcarrière had dus ook schaduwzijden.
,,Mensen zien alleen de mooie momenten: als je een medaille om krijgt, maar ze zien niet hoeveel je ervoor moet laten. Met mijn sportcollega’s had ik ruzie. Als er bijvoorbeeld een documentaire over mij werd uitgezonden, zette dat kwaad bloed: waarom zij wel, en wij niet? Ik heb veel verdriet gehad om de ruzies en de vriendschappen die kapot zijn gegaan. Met feest- en verjaardagen was ik nooit thuis: negen maanden per jaar was ik weg.”
Mensen zien niet hoeveel je ervoor moet laten
Ik heb mooie herinneringen aan de trainingskampen en trainingen met mijn trainingsmaatjes, een Belg en een Italiaan. We reisden de hele wereld over. Als ik mijn trainer spreek, dan komen de verhalen los. Bijvoorbeeld dat we in Buenos Aires een lekke band hadden, in de middle of nowhere. Of dat we naar een restaurant gingen waar vrouwen geen stierenballen mochten eten.”
Wat leerde je van je ouders?
,,Ik heb geleerd om niet te oordelen en respect te hebben voor andere mensen, vooral voor mijn ouders. Ook eerlijkheid is belangrijk. Mijn ouders werkten hard en stonden altijd klaar voor de kinderen, zeker voor de jongste drie. We waren voor Surinaamse begrippen behoorlijk verwend: we mochten altijd kiezen wat we gingen eten. We zijn als familie heel hecht. Tot mijn dertigste lag ik soms bij mijn moeder in bed: no shame, het is je mama.”
Wat waren belangrijke kruispunten in je leven?
,,Dat we verhuisden van Suriname naar Nederland toen ik tien was. Dat was stoer: voor de eerste keer zat ik in een vliegtuig en ik mocht zelfs de cockpit zien. Voor we vertrokken, heb ik de heilige communie gedaan. Ik was de enige die een geel broekpak met sluier droeg, want ik wilde beslist geen jurk.
Mijn leven had een bijzondere start
Ik ben tot bewust geloof gekomen in evangelische kerk De Doelen in Rotterdam. Daar werd de oproep gedaan om Jezus aan te nemen. Ik zag een beeld van Jezus aan het kruis, en een fel, wit licht. Het was zo onbeschrijflijk mooi, ik zal het nooit vergeten. Je denkt dat je kiest, maar ik was al gekozen door God, al voor mijn geboorte. Voor mij hadden mijn ouders al twee kinderen verloren. Het bloed van mijn ouders matchte niet. Ook ik was ten dode opgeschreven. Een Surinaamse arts die in Amerika zijn studie had afgerond, had ervaring met bloedtransfusie, wat mijn leven redde. Zo had mijn leven al een bijzondere start.”
Zijn er meer situaties waarin je de hand van God zag?
,,Vijf jaar geleden heb ik een fietsongeluk gehad. Ik kon niets meer: niet lopen, fietsen of autorijden. Artsen stonden voor een raadsel: ik heb veel ziekenhuizen gezien in binnen- en buitenland. Mijn dochter, die bewegingswetenschapper is, hielp mij met loopoefeningen. Als ik liep, was het een dronkenmansloop. Ik viel als ik uit bed stapte. Een eyeopener was een preek, over de vraag waarom wij God alleen danken voor de goede dingen, maar niet voor wat ons overkomt. Toen ben ik gaan bidden: ‘Dank u, God, dat ik gevallen ben.’ Het was alsof er een last van mij afviel. In mijn zwakte ben ik sterk in God.
Waarom danken we God alleen voor de goede dingen?
Ik word geroerd door Bijbelteksten, bijvoorbeeld dat geen hoogte of diepte ons ooit kan scheiden van de liefde van Christus. Wauw, dat doet Hij voor ons! De schellen vielen van mijn ogen. Nu dringen deze teksten tot mij door. Ik heb nog steeds veel hoofdpijn en ben snel vermoeid. Als ik ’s nachts niet kan slapen van de pijn, ga ik bidden. Het is niet te zwaar, want ik hoef het niet zelf te dragen.”
Wat verwacht je van de toekomst?
,,Ik verlang naar Jezus’ terugkomst. We zijn de wereld aan het vernietigen, satan regeert. God krijgt vaak de schuld, maar het was de duivel die naar de aarde werd verbannen en ons valse beloftes voorhoudt. Ik kijk niet ver vooruit, ik leef met de dag.
Ik voel dat God naast me loopt
Bidden doe ik de hele dag door, het is een levensstijl om bewust tijd met God door te brengen. ‘s Morgens om zes uur ga ik wandelen; ik voel dat Hij naast mij loopt. Ik geloof dat God de juiste mensen op je pad brengt. Ik heb op het hart gekregen om een gebedsgroep voor vrouwen op te richten. Bidden geeft zo veel kracht, ik zou niet meer zonder kunnen.”
Tekst: Hendriëlle de Groot
Beeld: privé
Lees ook: Ontdek een gezond leven met Goden 10 Tips uit Vitaal leven met de Bijbel
Elisabeth is hét magazine dat ingaat op actuele geloofs- en levensvragen. Een mix van geloofsopbouwende levensverhalen, reportages, columns, meditatieve en informatieve rubrieken, veel gedichten en prachtige fotografie.
Ben je nieuwsgierig geworden? Vul dit formulier in en ontvang 2 nummers van Elisabeth gratis ter kennismaking. Aanbieding geldig t/m 31 augustus 2023.
