Wat maakt dat iemand op haar tachtigste nog de hele wereld over reist om anderen te helpen? En dat al 20 jaar lang? Terwijl een ander lekker van zijn pensioen gaat genieten, vertrok Corry Vreugdenhil op haar zestigste als vrijwilliger naar het verre en koude Mongolië om te werken onder straatkinderen. Nu runt ze samen met vrijwilligers in de hoofdstad Ulaanbataar zes gezinshuizen. Hier hebben inmiddels vijftig kinderen, die letterlijk van de straat geplukt zijn, een warm thuis gevonden.
Toen Corry in 1998 voor de eerste keer naar Mongolië reisde, werd ze getroffen door het enorme leed dat ze daar zag. ,,Door de armoede is er een groot drankprobleem. Wodka is er goedkoper dan cola. Veel kinderen worden mishandeld en door hun ouders in de steek gelaten, waardoor ze de hele dag op straat rondzwerven. Van deze kinderen belanden sommige in Staatshuizen, maar de omstandigheden daar zijn vreselijk, vertelt Corry. ,,Ze zitten er opgesloten. De kinderen die niet worden opgevangen, moeten zelf zien te overleven. ’s Avonds kruipen ze in warmwaterbuizen en holen onder de grond om zich te beschermen tegen de bittere kou.’’
Corry met de kinderen in Mongolië Uitstapje naar het platteland
Corry, die een enorm hart voor kinderen heeft, wilde toen ze terugkwam van haar eerste reis liefst gelijk weer terug naar Mongolië. Maar dat ging niet zomaar, want ze werkte nog gewoon. Ze was hoofd van een kleuterschool in Rotterdam. Dus nam ze onbetaald verlof en keerde het jaar daarop terug. ,,Ik bezocht de kinderen in de Staatshuizen en gaf ze les in handenarbeid. Op straat deelde ik eten en Bijbels uit. Maar op een gegeven moment dacht ik: dit schiet niet op. Er moet echt structurele hulp komen. In 1999 heb ik daarom Stichting Asian Foundation opgericht. Twee jaar later, in 2001, waren er genoeg middelen om een flatje in Ulaanbataar te kopen en 8 kinderen te onderhouden.’’
Koudste land ter wereld
Dat was het begin van een prachtig project waar nu in totaal 50 kinderen worden opgevangen. Corry: ,,Ik wilde geen groot huis, maar kleinschalige opvang zodat de kinderen in een gezin kunnen opgroeien. We hebben inmiddels 4 van die gezinshuizen en in elk huis werken Mongoolse moeders die elkaar om de 48 uur afwisselen. Dat werkt prima. De kinderen zien elkaar ook echt als broertjes en zusjes. Daarnaast hebben we twee huizen voor begeleid wonen: één voor jongens vanaf achttien en één voor meiden vanaf die leeftijd. Ik ga naar alle huizen en praat daar met de kinderen. Ze vinden het fijn als ik kom, want voor hen ben ik een vast punt.’’
Corry was onlangs vier maanden met verlof in Nederland. Binnenkort reist deze levenslustige vrouw weer af naar het immense Mongolië – maar liefst 45 keer zo groot als Nederland – en verruilt ze haar comfortabele appartement in de Rotterdamse wijk Hillegersberg de komende acht maanden voor een flatje in het koudste land ter wereld. ,,Het is een enorm uitgestrekt en kaal land en in de winter daalt de temperatuur er tot onder de -30 graden’’ , vertelt Corry. Gelukkig heeft ze zelf geen last van de kou. ,,Het is een droge kou, heel anders dan die waterkou in Nederland. Daar kan ík weer niet tegen’’, zegt ze lachend.
Als ik alleen naar de armoede kijk, zou ik er depressief van worden
De meeste mensen zouden er niet aan moeten denken om naar Mongolië op vakantie te gaan, laat staan om er te wonen. Wat drijft Corry om dat wel te doen? ,,Als ik alleen naar de armoede zou kijken, zou ik er depressief van worden. Maar ik kijk naar het positieve. Ik kan het hele land niet veranderen, maar elk kind dat geholpen wordt en de Here Jezus leert kennen, dat is er één!’’
Smog in de stad, stilte op het platteland
Mist ze veel dingen, als ze daar is? ,,Nou, eigenlijk niet zoveel. Stromend water uit de kraan misschien. Dat is toch wel handig. Maar zodra ik in Mongolië kom, ben ik thuis. Dat komt ook door de kinderen: die zijn zo blij als ze me weer zien. Daar word ik zelf ook blij van. Er valt ook veel te genieten daar. De mooie natuur bijvoorbeeld. Het platteland is prachtig. Daar is het nog zo rustig en stil. Je hoort gewoon de stilte. Minder leuk is de enorme luchtvervuiling in de hoofdstad. De stad is erg vies. Er is enorm veel smog.’’
Ik ben wel eens blijven steken met mijn auto in de rivier
’s Zomers gaan alle kinderen voor 2 maanden naar het platteland. Corry: ,,We hebben daar twee stenen gers, Mongoolse tenten. Om er te komen moet je zes keer een rivier oversteken. Ik ben weleens blijven steken met mijn auto in de rivier. Boodschappen doen ze met een truck of een ossenwagen. Zelf ga ik er hooguit een paar dagen naartoe om de kinderen te bezoeken. Ik kan daar niet een maand vertoeven met een matrasje tussen de kinderen op de grond.’’
De kinderen gaan ook met elkaar op vakantie, vertelt Corry: ,,In augustus huren we kampplaatsen op een uurtje bij ons vandaan. Alle kinderen gaan daarheen, ook de oudere jongens en meiden. ’s Ochtends geef ik Bijbelstudie, ’s middags doen we spelletjes en ’s avonds hebben we nog een afsluiting met zingen en gebed. De jongere kinderen hebben hun eigen programma.’’
Kleinschalige opvang
Evangeliseren mag niet in Mongolië. Hoe geven jullie de kinderen toch het geloof mee? Corry: ,,De gangbare religie is Boeddhisme. We mogen van de regering absoluut geen geloof brengen. Dus bij controles gaan alle christelijke boekjes achter slot en grendel. Gelukkig kunnen we wel met de kinderen naar de kerk. Onlangs heb ik na jaren zoeken en bidden een goede kerk gevonden met een jonge dominee en goede begeleiding. Vaak vinden de Mongolen het maar één of twee keer leuk en dan willen ze niet meer mee. Maar naar deze kerk willen ze gelukkig wel.’’
Hoe kijkt de omgeving tegen jullie aan? ,,De plaatselijke autoriteiten zijn blij met ons. Vaak worden we zelfs als voorbeeld voor anderen gesteld, door de kleinschalige hulp die we bieden. Pas was er een sociaal werkster die twee kleine kinderen – eentje van anderhalf, met een zusje van drie – bij ons bracht, met de vraag of wij ze op wilden nemen. Zij had ze gevonden op straat, waar ze in een soort hol in de grond lagen, in het donker. Hun moeder was een prostituee en was nooit thuis.’’
‘Het is stapje voor stapje gegaan’
Hoe kun je dit werk op jouw leeftijd vol houden? ,,Het is Gods werk’’, benadrukt Corry. ,,Hij heeft ons steeds zo gezegend. Achteraf denk ik: het is echt zo geleid. Ik ging altijd overal helpen als vrijwilliger en was nooit van plan om zoiets op te richten. Het is stapje voor stapje gegaan. Vaak als we bijna geen geld meer hadden kwam er ineens een grote gift. Dat we zoveel kinderen uit de narigheid geholpen hebben, dat vind ik geweldig! Als je ziet waar ze vandaan komen en hoe ze bij ons veranderen in vreugdevolle kinderen, dat geeft een enorme boost. Sommigen zeggen als ze bij ons komen: ‘We dachten dat we in de hemel terecht kwamen.’ Dat is zo bijzonder!’’
Geweldig om te zien als de kinderen in het spoor van het geloof verder gaan
Wat voor toekomstmogelijkheden hebben de kinderen? ,,Ze mogen bij ons zoveel mogelijk leren als ze willen. Ze kunnen zelfs naar de Universiteit. Maar het is niet alleen ontwikkelingswerk wat we doen. We hopen ook dat ze de Here Jezus leren kennen. Als ze Hem echt volgen, is hun toekomst heel anders. Die kinderen doen het in het dagelijks leven ook veel beter; ze gaan niet zo gauw de mist in. Anderen, die het geloof niet vasthouden, belanden vaak weer op straat. Daarom is het geweldig om te zien als de kinderen in het spoor van het geloof verder gaan. Dat geeft enorme blijdschap.’’
En wat zijn jouw plannen voor de toekomst?,,Zolang ik kan, ga ik door!’’, zegt ze vastberaden en met een stralende lach. ,,En als het niet meer lukt, dan neemt Hongoroo het over. Hongoroo is als kind bij ons gekomen. Zij heeft rechten gestudeerd, is inmiddels getrouwd en heeft zelf drie kinderen. Ze is heel goed in het werk en heeft veel liefde voor de kinderen. Zij volgt in mijn voetsporen en is in alle opzichten geschikt als opvolgster. Het is echt haar roeping. Kun je het mooier hebben?’’
Over Mongolië
Mongolië is een Aziatisch land tussen Rusland en China in. Dit immense land, dat maar liefst 45 keer zo groot is als Nederland, telt slechts zo’n 3 miljoen inwoners, waarvan er 2 miljoen in de stad leven. Van oorsprong is het een nomadenland met veel woestijn. Helaas gaat het economisch heel slecht. Net als bij ons wordt alles steeds duurder, alleen is alles daar nog meer omhoog gegaan terwijl de inkomens een heel stuk lager zijn. Een doorsnee salaris is daar zo’n 200 tot 300 euro per maand. Het gevolg is helaas nog meer armoede, honger en problemen.
Als u het werk van Corry wilt steunen, kijk dan op: www.asianfoundation.nl.
Tekst: Daniëlle Feddes
Beeld: Corry Vreugdenhil
‘Geloof, Geluk, Geliefd’. Bij Elisabeth weten we vanuit ons geloof dat we geliefd zijn. We geloven dat we gemaakt zijn om mee te helpen deze wereld meer te maken zoals God het bedoeld heeft. En daar worden we gelukkig van.
Wil je zelf meer levenslust in jouw leven ervaren? In ons Magazine dat elke veertien dagen verschijnt, lees je meer opbouwende verhalen van gewone mensen die bijzondere dingen doen.
Heb je nog geen abonnement? Kies jouw Elisabeth abonnement. Heb je al een abonnement? Welke 3 mensen ken je die jij graag wil laten kennis maken met ons blad? We hebben nu een mooie actie. Kijk hiervoor snel op Geef cadeau en doe mee!