fbpx
Home Column ‘Ik verlang terug naar de zomer’

‘Ik verlang terug naar de zomer’

door Maaike Sloetjes

De gordijnen sluiten de buitenwereld af en de kachel geeft behaaglijk zijn warmte. De televisie vraagt om aandacht. In bed slaat de regen tegen het slaapkamerraam. Ergens boven mij kreunt een balk onder de last die hij draagt. De slaap is nog ver weg, mijn hoofd maalt.

Het voordeel van ouder worden is dat je vaker en langer op vakantie kunt gaan. Mede door het coronavirus brachten mijn vrouw en ik de afgelopen zomer langer dan anders door op een camping. We hebben heerlijk kunnen fietsen, vissen en dingen ontdekken. Er was tijd voor een gesprek, een luisterend oor of gewoon, om er even voor iemand te zijn. Leven in het moment.

Mijn wereld had zich verkleind. De krant nam ik snel door, soms had ik aan een kop genoeg. Een fietstocht stond op het programma. Het landschap ontvouwde zich aan m’n ogen. Twee grote witte zwanen met vier bruine jongen zwommen langzaam door de sloot, hun hals af en toe in het water stekend. Een waterhoentje joeg achter een eend aan die te dicht bij zijn nest kwam, zichzelf hierbij overschreeuwend. Een kievit riep tegen een kraai dat hij hier niets te zoeken had. Twee hazen speelden een wedstrijdje hardlopen, om even later hijgend hun oren in de lucht te steken: was alles nog veilig?

Boot naar Vlieland
Terug op de camping vertelde ik de buren wat ik was tegengekomen. Ik liet een foto zien van een tuin met een grappig bord in de vorm van een bukkende vrouw – ze was net echt. Ik vertelde hoe de appeltaart en koffie hadden gesmaakt bij een restaurantje aan de waterkant. Hoe ik uitkeek over het wad, waar de boot naar Vlieland langzaam in het niets oploste.

’s Avonds zat ik met mijn vrouw voor de caravan. We waanden ons in Frankrijk. Onder het schijnsel van de lantaarn zagen we een vleermuis naar vliegen duiken. Toen de schemer zich tussen de tenten en caravans nestelde, hoorden we een jonge uil in de verte bedelen om een muisje. Corona was uit mijn gedachten verdwenen. Lesbos lag ver achter de horizon. Kerkelijke commissies waren op non-actief gezet. Mijn leven speelde zich, hoe zal ik het noemen, onder deze kaasstolp af.

Inmiddels ben ik allang weer thuis. Ik spel de krant als voorheen en verbaas me over veel dingen. Ingezonden stukken waarin geschetst wordt hoe fout een ander het ziet. Het journaal brengt de wereld mijn huiskamer binnen. Lesbos is terug van weggeweest. Ik hoor hoe iemand op klaarlichte dag op straat is neergeschoten. Een ouderenpartij heeft zich weer verjongd. In mijn agenda staan verschillende afspraken.

Ik verlang terug naar de zomer. Mijn wereld die zo overzichtelijk was. Stilstaan bij dingen die ikzelf interessant vond en plezier om het waterhoentje dat een ‘grote’ snavel tegen de eend opentrok. Word ik oud, of ben ik het al? Ik kreun zachtjes met de balk boven mijn hoofd mee. En denk: draag jij de last maar, ik word te oud om het te doen. Of zou het misschien zijn, dat ik geleerd heb te leven in het nu? Het moment waarin ik ben. Ik draai me voorzichtig om en geef mijn slapende vrouw zacht een zoen.

Tekst: © Elisabeth (Douwe Janssen)
Beeld: Unsplash (Hasse Lossius)

Elisabeth is een magazine dat ingaat op actuele geloofs- en levensvragen van mensen van vandaag. Het biedt op persoonlijke manier bemoediging en steun vanuit het christelijk geloof. Dat gebeurt in een gevarieerde mix met verhalen van mensen over hoe zij het geloof vertalen naar hun dagelijks leven, met informatieve achtergrondartikelen en reportages over relevante thema’s, een pastorale vragenrubriek, herkenbare columns en gedichten. Er is ook volop plaats voor schitterende natuurfotografie, kunst, humor, psychologie en duurzaam leven. Het magazine richt zich op iedereen vanaf 50 jaar. Bent u nog geen abonnee? Bekijk dan onze abonnementen en word lid!

Copyright © Royal Jongbloed All Rights Reserved