Elisabeth behoort met haar 94 jaar tot een van de oudste tijdschriften. Het blad Elisabeth bestaat nog steeds, ondanks het feit dat veel bladen te weinig abonnees aan zich weten te binden. Een wonder, of ligt het aan de boodschap die het blad uitdraagt? Een column van Douwe Janssen, ambassadeur voor Elisabeth.
Vrienden van me vonden op een kringloopmarkt een boekje dat de titel draagt: Altijd bij U. Op de voorkant staat een foto van een hand afgebeeld met een kind erin. De schrijfster is Annie Verdelman. Waarschijnlijk door het logo van de – toen nog – Elisabethbode erop kochten mijn vrienden het boekje voor mij. Ze weten van mijn ambassadeurschap en och, wat betekent vijftig cent tussen vrienden?
Elisabeth 94 jaar maar de boodschap verandert niet
Het boekje bevat dertig korte verhaaltjes of minipreekjes. Door de keuze van de onderwerpen heb je snel door dat de schrijfster een ‘mensenmens’ is. Annie is inmiddels overleden, maar bezat de gave om woorden te geven aan wat ze zag, hoorde of opmerkte. De teksten zijn langer dan die welke je tegenwoordig in Elisabeth aantreft. Echter, de boodschap vertoont grote overeenkomst met wat nog steeds gepubliceerd wordt. Want de tijden mogen dan veranderen, de mensen niet. De vragen naar zin, geborgenheid en doel worden door iedere generatie gesteld.
De vragen naar zin, geborgenheid en doel leven nog steeds
Tijdens het bladeren in het boekje kwam plotseling een herinnering naar boven. Van Annie Verdelman kreeg ik eens de uitnodiging om een lezing van haar bij te wonen. Meer dan vijftig dames zaten in de grote zaal, achter hun koffie met een plak cake. Tijdens de lezing nam ik de mensen op en ik zag hoe geboeid zij naar Annie luisterden. Haar postuur was niet indrukwekkend, wel haar woordkeus en de lijn in haar verhaal. Indrukwekkend. Na de lezing waren er de bloemen en het dankwoord. Een van de aanwezigen ging daarna staan om nog een laatste vraag te stellen.
‘Annie, weet jij ook hoe het met Dien de Haan is? Zij werkt toch ook voor de Elisabethbode?’
‘Het zal zeker goed met haar gaan’, antwoordde Annie. ‘Ik heb van haar heengaan niet gehoord.’
Anekdote Dien de Haan
Ik lachte besmuikt. Ik wist namelijk dat Annie en Dien een en dezelfde persoon waren. De vragensteller ging blij naar huis, samen met de andere dames.
‘Dien’, zei ik, ‘ik heb ook een vraag. Mag dat?’
‘Natuurlijk.’
‘Je gaat veel op pad. Je schrijft en je houdt lezingen. Mensen bewieroken je bijna. Maakt dit je niet hoogmoedig of ijdel?’
‘Daar zorgt de Heer wel voor’, zei Dien.
Ik keek haar niet-begrijpend aan. ‘Hoe dan?’ vroeg ik.
Ze vertelde me de volgende anekdote.
Een oude dame was eens na een lezing naar haar toegegaan. Ze vertelde Annie dat ze veel van haar boekjes had gekocht. ‘Weet u’, zei deze dame, ‘ik kijk altijd op de rommelmarkt of ik iets van uw hand vind.’
We lachten beiden.
Tekst: Douwe Janssen
Foto van Dien de Haan: door Elisabeth Ismail
Lees ook: Hoe Elisabeth verbindt.
Ontvang je onze nieuwsbrief al? Hierin houden we je op de hoogte van nieuwe recensies en artikelen uit Elisabeth Magazine. Wil je voortaan 2x per maand zelf ons prachtige magazine ontvangen? Neem dan nu een abonnement op Elisabeth Magazine. Of vraag eerst een proefabonnement aan.