fbpx
Home Interview Dwight van van de Vijver: ‘Ik kon niet zielig doen’

Dwight van van de Vijver: ‘Ik kon niet zielig doen’

door Maaike Sloetjes

Het jaar 2020 was, net als voor veel mensen, bijzonder voor Dwight van van de Vijver. Onverwachts werd hij gevraagd om het EO-programma Ook hier te presenteren. Een programma waarin ervaringen over racisme worden gedeeld. Een paar weken daarvoor zat hij nog ‘vast’ op Curaçao, om aan zijn boek te schrijven. Dwight van van de Vijver blikt terug.

Waar was je toen Nederland in een intelligente lockdown ging?

“Op Curaçao! Ik was daar een week om aan mijn boek te werken. Daar moest ik zeven dagen langer blijven omdat ik niet naar huis kon vliegen. Dat was niet leuk. Ik miste mijn gezin en ik maakte mij zorgen omdat de lockdown voor iedereen nieuw was. Hoe zou het gaan met mijn vrouw en kinderen? Ik bestelde via internet boodschappen, zodat mijn vrouw niet de deur uit hoefde met de kinderen. Ik dacht in eerste instantie dat ze misschien bang zouden zijn. Dat bleek niet zo te zijn. Ann was sterk en dat gaf mij rust.”

Hoe was het om niet naar huis te kunnen?
“Ik besefte mij dat mijn Syrische kapper nooit naar huis kan. Hij is gevlucht en hoe rustig het ooit in Syrië wordt, hij zal daar altijd worden gezien als iemand die gevlucht is en zal daar niet meer welkom zijn. Hij mist zijn moeder, broers en zussen. Ik zat met zon, strand en airco op Curaçao een boek te schrijven. Ik kon niet zielig doen.”

Hoe heb je het verloop van het virus ervaren?
Corona is heel erg. Erg, omdat mensen erdoor het leven laten en dat doet iets met de nabestaanden. En ik zie iets groters. Het voelt alsof de aarde aan het spreken is. Het voelt voor mij ook als een periode waarin we moeten kijken naar de langere termijn en de lessen die we eruit kunnen halen. Ik vind niet dat we goed met de aarde omgaan. God heeft het  mooi gecreëerd. Zo ben ik persoonlijk gaan nadenken of het wel goed is om dieren te eten.”

Hoe was het om veel thuis te zijn?
“Fijn! We hadden zoveel meer tijd voor elkaar. We gingen veel picknicken. Er was in die periode geen wolkje aan de lucht en de zon straalde. Het was net alsof de natuur zei: pak je rust. Op een afgelegen plek konden we gezellig samenzijn. Natuurlijk realiseer ik me ook dat er mensen waren die tot de risicogroep hoorde en mensen die niemand meer zagen. Dat is erg.”

Je zegt dat je een boek aan het schrijven bent? Vertel!
“Het is een verhaal gebaseerd op de geschiedenis, met personages uit de televisieserie ‘Geboeid, terug naar de plantage’. Een verhaal dat mijn stamvader had kunnen vertellen en dat de wereld mag horen. Het gaat over een kind, een beginnend puber, dat op een slavenschip van Afrika naar Suriname reist. Gevangen, zonder familie, komt hij in een nieuwe wereld. Het boek zit vol levenslessen met serieuze thema’s en onderwerpen die hedendaags de revue passeren.”

Een ander groot thema van 2020 is racisme. De Black Lives Matter beweging vormde ook in Nederland een groep. Wat voelde jij bij deze discussie die op gang kwam?
“Het is een onderwerp die voor mij natuurlijk niet nieuw is. Ik ervoer verbazing, onbegrip en onwetendheid in de samenleving. Dat zijn drie negatieve punten. En ik zag saamhorigheid als ik kijk naar mensen die niet tot de minderheidsgroepen hoorden, maar zich solidair opstelden. Ik ben dankbaar dat er in Nederland geen rellen waren en ik ben er trots op dat we stappen hebben gemaakt. Zo vond ik het bewonderenswaardig dat de minister president heeft toegegeven dat racisme ‘ook hier’ is.”

Raakt het onderwerp jou persoonlijk?
“Ik kan verdrietig en boos worden als het over dit onderwerp gaat, alleen dan kom je niet tot elkaar. Ook wil ik een goed voorbeeld zijn voor mijn kinderen. Dus niet: als de buitenwereld niet verandert, ben ik zielig en slachtoffer. Je moet erboven staan. Zo ken ik een vrouw die ik jaren geleden heb gereanimeerd en met wie ik een warme band heb opgebouwd. Deze zelfde vrouw is pro zwarte piet en dat laat ze op social media duidelijk merken. Zij heeft een andere visie op dit onderwerp, toch ga ik daar niet met haar het gesprek over aan.”

Hoe werkt dat, erboven gaan staan?
“Mensen doen elkaar pijn. Met racistische opmerkingen en op veel andere manieren. Je kunt de oplossing bij de ander zoeken. Ik kies veel liever voor empowerment. Daar bedoel ik mee dat je grip krijgt op je eigen situatie en gevoel. Hoe zorg je ervoor dat de woorden je niet raken en je niet gaat terugschelden? De mensen die het moeilijkst zijn om van te houden, hebben het ’t hardst nodig. Dat is mijn lijfspreuk. Zo zei ooit iemand tegen mij op social media: ‘Ik hoop dat je kind kanker krijgt’. Wie zegt er nou zoiets? Wat is er met je aan de hand, hoeveel verdriet, pijn en zorgen heb je in je leven als je zulke lelijke dingen zegt? Ik heb medelijden met zo’n iemand. Als ik iets kon doen voor die ander, zou ik dat doen.”

Waar is God als het gaat over racisme?
“God is niet verantwoordelijk voor hoe mensen zich voelen. Je moet zelf met dit onderwerp om kunnen gaan. Ik ervaar dat God er voor mij is. En ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen boosheid en verdriet.”

Inmiddels zijn we bijna aan het einde van het jaar gekomen. Oudjaarsavond komt eraan. Een avond waarop er veel geweld is tegen hulpverleners. Hoe heb jij dat ervaren?
“Het is belachelijk als je geweld tegen hulpverleners pleegt. Laat ik dat voorop stellen. Én ik zie dat sommige politieteams het hele jaar niet in verbinding hebben gestaan met de mensen in de wijk. Het gevolg is dat voor sommige jongeren oudjaar een soort eindejaar afrekening is. Zij voelen zich onheus bejegend en spreken zich dan uit. Dit is een gevaarlijke uitspraak, want niets rechtvaardigt om te gaan rellen. Toch denk ik dat er meer oog moet zijn voor detail en voor de mensen.”

Tot slot, wat hoop je voor deze kerst?
“Ik hoop dat we het besef van vrede en saamhorigheid krijgen en dat we dat vasthouden. Ik hoop en ervaar dat iedere kerst weer. Waarom kan het niet altijd zo blijven? Raar toch?”

Dwight van van de Vijver (1983) is geboren in Utrecht en woont samen met Ann en hun drie jonge kinderen (Eden, Ramses en Ravian) in Houten. Hij werkt als adviseur bij het politiekorps, is gastdocent aan de Politieacademie, presentator bij de Evangelische Omroep (EO) en hij maakt rapvideo’s voor zijn YouTube kanaal: Dwight Van. De dubbele ‘van’ in zijn achternaam komt doordat een voorvader tot slaaf gemaakte was van een Surinaamse plantage-eigenaar die Van de Vijver heette.
Instagram: dwight_van

Lees in het kerstnummer van Elisabeth (2021) het hele interview met Dwight van van de Vijver.

Lees ook:

Tekst: © Elisabeth (Hilde Kooij-Tromp)
Beeld: Gerritjan Huinink

Elisabeth is een magazine dat ingaat op actuele geloofs- en levensvragen van mensen van vandaag. Het biedt op persoonlijke manier bemoediging en steun vanuit het christelijk geloof. Dat gebeurt in een gevarieerde mix met verhalen van mensen over hoe zij het geloof vertalen naar hun dagelijks leven, met informatieve achtergrondartikelen en reportages over relevante thema’s, een pastorale vragenrubriek, herkenbare columns en gedichten. Er is ook volop plaats voor schitterende natuurfotografie, kunst, humor, psychologie en duurzaam leven. Het magazine richt zich op iedereen vanaf 50 jaar. Bent u nog geen abonnee? Bekijk dan onze abonnementen en word lid!

Copyright © Royal Jongbloed All Rights Reserved