Ds. Richard Vissinga uit Kampen stond een nier af aan een onbekende ontvanger. ‘De eerste vraag die ze me in het ziekenhuis stelden, was: ‘Meneer, wat bezielt u? Dit is een forse ingreep!’
Wat bewoog u om toch een orgaandonatie te doen?
Ds. Vissinga: ,,In 2015 ontmoette ik tijdens een pastoraal contact in mijn vorige gemeente een man die aan ernstige nierschade leed. Hij stond op de lijst voor een niertransplantatie. Toen hij een telefoontje kreeg vanuit het Radboud UMC in Nijmegen, zeiden ze tegen hem: ‘Er heeft zich voor u een Samaritaan gemeld’. Zo had ik het nog nooit bekeken. Een onbekende donor die een nier afstaat aan een onbekende ontvanger als een soort barmhartige Samaritaan, dat trof me.
Na de orgaandonatie was de kwaliteit van leven bij deze man zichtbaar omhoog gegaan. Hij had geen pijn of jeuk meer, en zijn moeheid en somberheid waren weg. Toen kwam bij mij de vraag op: Ik beschik over twee gezonde nieren. Waarom zou ik niet één nier afstaan? Die vraag heeft mij niet meer losgelaten. Twee jaar later, in 2017, ben ik met emeritaat gegaan en toen heb ik dit bij mijn vrouw en kinderen neergelegd en ook bij mijn huisarts. Die zag geen probleem. Ook mijn gezin stond hier positief tegenover.’’
Hoe ging dat vervolgens in zijn werk?
,,Mijn huisarts meldde aan het ziekenhuis dat één van zijn patiënten overwoog een nier af te staan. Daarna werd ik uitgenodigd voor een gesprek. De eerste vraag die ze me in het ziekenhuis stelden, was: ‘Meneer, wat bezielt u? Weet u wel dat we u ziek gaan maken? Het is een forse ingreep!’ Ik was me bewust van de risico’s. Er sterven ook veel mensen op de operatietafel. Maar ik was vastbesloten.
In januari 2019 heb ik me in het UMCG in Groningen gemeld als anonieme donor en begin juli 2019 ben ik opgenomen voor de transplantatie en hebben ze een van mijn nieren weggenomen. Ze hebben direct dezelfde dag de nier bij de ontvanger geïmplementeerd.’’
Hoe is de operatie bij u verlopen?
,,Het is allemaal buitengewoon voorspoedig gegaan. Het ging zo snel en zo goed. Ook bij de jaarlijkse controles is alles steeds in orde. Mijn nierfunctie is gewoon goed, ik kan het blijkbaar prima aan. Er is ook geen leeftijdsgrens voor het afstaan van een nier. Ik was 68. Een mens kan heel goed leven met één nier. Wist je dat je op één nier zelfs de marathon kunt lopen?!’’
Alles is anoniem gegaan. Hoe voelt dat om dit voor een onbekende te doen?
,,Als je een nier aan een bekende wilt afstaan, moet je eerst kijken of je een ‘match’ hebt. De bloedgroep moet overeenkomen bijvoorbeeld. Ik kende sowieso niemand in mijn omgeving die een nier nodig had. Als je als onbekende donor een nier afstaat, gaat de nier ook naar een onbekende ontvanger. De ontvanger weet dus niet wie de donor is en ik weet niet wie de ontvanger is. Daarom weet ik ook niet hoe het met de ontvanger is. Dat is best een raar idee, maar ik denk gewoon aan die man uit mijn gemeente, die zo zienderogen is opgeknapt. Daar doe ik het voor.‘’
Heeft uw geloof hier ook een rol in gespeeld?
,,Iemand liet al eens het woord ‘roeping’ vallen. Een mooie gedachte, maar ik ben nooit op een nacht wakker geworden met het idee dat ik dit moest doen. Het was vooral die vraag die bij mij opkwam en bleef hangen. Dat zie ik dan achteraf wel als een soort van roeping. Het is goed om te geven aan anderen en te delen van wat je zelf hebt ontvangen. Zo zie ik het. Dat ik één van mijn twee nieren heb kunnen delen, maakt me blij en dankbaar. En ja, dit raakt bij mij aan de wortels van mijn geloof.’’
Tekst: Daniëlle Feddes
Beeld: Richard Vissinga privé
Wil je voordelig kennismaken met ons Magazine? Neem dan eens een proefabonnement of download een gratis nummer van Elisabeth Magazine. Of deel de Elisabeth uit in de kerk met ons pastoraal compleet abonnement, speciaal voor kerken en verenigingen.