fbpx
Home Familie De band tussen een broer en zus

De band tussen een broer en zus

Hans en Margreet: Niemand in ons gezin is van het geloof afgehaakt

door Danielle Feddes
Hans en Margreet, broer en zus

Broer en zus Hans van der Steeg (41) en Margreet Beeftink (45) praten met elkaar over hun band als broer en zus. Hoe hebben ze hun (geloofs)opvoeding beleefd? Wat betekenen ze voor elkaar als broer en zus? En hebben ze nog leuke anekdotes?

Wat voor soort mensen heeft jullie opvoeding van jullie gemaakt?

Hans: “Harde werkers, aanpakkers. Verantwoordelijke mensen ook wel, ik stap niet ergens half in.” Margreet: ”We hebben mooie dingen geleerd van onze ouders, trouw zijn bijvoorbeeld. We hoorden bij een behoudende kerk, en moesten elke keer naar de jeugdclub; daar ben je lid van dus dat doe je. Je ging gewoon. Plichtsgetrouw. Als er een feestje is, dan gá je gewoon.

Je ging gewoon. Plichtsgetrouw

Maar zo ben je wel altijd druk met dingen. Ik heb het wel meegenomen, maar merk dat als ik mezelf voorbij ren, dan lukt het gewoon een keer niet. Dan zit ik ‘s avonds ook weleens op de bank, gewoon even niks!”

Heb je dat van Hans geleerd?

Margreet denkt even na. “Nee, toch niet. Mijn man Dirk heeft daar een rol in gespeeld. Bij hem thuis zaten ze gewoon de hele avond op de bank! Dat kende ik niet.” Hans knikt en zegt: “Ik hou er niet van om dingen te doen omdat ze nou eenmaal moeten. Dus een keer niet op zondagochtend naar de kerk omdat dat beter uitkomt, prima. Jij bent dan weer trouwer dan ik, jullie gaan elke zondag naar de kerk, je geeft de kinderen geen uitweg.”

Wij stimuleren meer sporten bijvoorbeeld

Margreet: “Ik sta achter mijn keuze hoor, anders heb je elke zondag discussie en nu vinden we het allemaal normaal om te gaan. Maar wij doen ook dingen anders, we stimuleren sporten meer bijvoorbeeld, of andere dingen die niet per se met de kerk te maken hebben. Onze wereld was vroeger klein, die is nu een stuk groter.”

Jullie zijn van kerk veranderd, de andere broers en zus ook?

Margreet: “Twee niet, maar de derde wel, die is nu gereformeerd vrijgemaakt.” Hans: “O, is die vrijgemaakt? Dat wist ik niet eens. Maakt me ook niks uit, eigenlijk.” Margreet lacht en gaat verder: “Het is bij iedereen oké, wat voor kerk je ook kiest. Het is bijzonder dat er niemand van de vijf is afgehaakt, dat hoor je ook weleens anders. Maar iedereen beleeft het geloof op z’n eigen manier.”

Eensluidende antwoorden, dat werkt niet meer

Hans: “Voor mij zit het ‘m meer in ontmoetingen met mensen. Ik merk daarin dat God werkt, maar soms merk ik dat wel en soms niet. Als iemand een verhaal vertelt over een ervaring met God, dan denk ik: dit kan niet toevallig zijn. Maar eensluidende antwoorden zoals vroeger, zo van: dit is het, hier heb je een doosje met geloof, daar zit het allemaal in? Dat werkt volgens mij niet meer.” Margreet: “Vroeger hoorde geloof en kerk heel erg bij elkaar. Dat heb ik wel een beetje losgelaten. Uit een gesprek of bijbelkring kan ik ook heel veel halen.”

Wat waarderen jullie in elkaar?

Het matcht niet alleen erg goed tussen broer en zus, maar ook tussen hun gezinnen. Hans: “Ik kom hier altijd graag, het bruist, er is een open en vrij gevoel. Ik waardeer hoe Margreet en Dirk dat doen met de kinderen. Met open vizier het leven tegemoet treden, elke dag kan anders zijn. Gastvrij en flexibel. Dat proberen wij ook nu we zelf kinderen hebben.” Margreet vult aan: “We werden vroeger wel wat meer één richting opgestuurd, ik probeer mijn kinderen hun eigen keuzes te laten maken. Toen mijn dochter voor een studierichting koos, leek het mij logisch dat ze naar een christelijke hogeschool zou gaan. Maar zij wilde liever naar Utrecht. Ik moest eraan wennen, maar zei toen: Oké, dat moet je doen! Mijn ouders hadden mij denk ik meer geduwd. Ik probeer open te zijn en de kinderen wat meer vrij te laten.”

Hans is echt een sfeermaker

Hans: “Ik bewonder jullie daarin, hoe jullie dat doen!” Margreet vertelt wat ze in Hans waardeert: “Hij kan met iedereen praten, of het nu een schilder is of een dominee, daar kijkt hij doorheen. Voor iedereen heeft hij een leuk woord. Hij is dan niet kritisch. Hans is echt een sfeermaker, ook op een verjaardag.”

Jullie zeiden dat de wereld vroeger klein was, ook in de vakantie?

Hans: “O nee, in de vakantie werd de horizon echt verlegd, dan gingen we naar Europese steden, in die tijd was dat niet gewoon: Parijs, Rome… Papa, die architect was, wilde de architectuur daar graag zien. Dan kwam zijn avontuurlijke kant eruit. Wij moesten soms even op straat de auto’s tegenhouden, midden in zo’n grote stad, dan kon hij even inparkeren! Dat vond ik een grappige kant van hem. Maar ik had het mooi gevonden als dat avontuur ook in het gewone leven had gezeten. Ook in het geloofsleven, dat het minder vanzelfsprekend was.”

Er was elke dag wel een programma tijdens de vakantie

Margreet: “Maar de vakanties waren ook wel gestructureerd hoor, mijn moeder pakte alles strak in, en ook in vakanties was het soms hard werken, er was elke dag wel een programma, nieuwe dingen zien. Nu doe ik dat vaak anders, gewoon ook een dag lekker luieren in de vakantie.”

Hans heeft reportages gemaakt in het Midden-Oosten, en een journalistieke prijs gewonnen voor journalistiek talent. Ben je daar trots op Margreet?

Margreet kijkt verbaasd. “Het is wel leuk dat hij prijzen wint, maar dat is niet echt iets wat veel uitmaakt. Sorry hoor, Hans!” Hans heft zijn handen: “Nee, alsjeblieft zeg! Die prijs is ook al lang geleden!” Margreet werkt in het basisonderwijs. Ze zegt: “Wat je beroep ook is, je mag er gewoon zijn, je hoeft niet iets te presteren. Nee, dat kunnen we goed relativeren.” Hans knikt en vult aan: “Mijn andere zus werkt in de zorg. Dat vind ik veel bijzonderder! Niemand is meer of minder door wat hij doet.”

Hans is de jongste van het gezin, hoe was dat vroeger?

“Ik was vroeger een verlegen jongetje,” vertelt Hans. “Ik weet nog een keer dat we in de auto zaten, ik wist niet waar we naartoe gingen. Jullie plaagden me… we gaan vliegen, dat kan vandaag voor een gulden, riepen jullie. Ik kreeg het Spaans benauwd, ik was heel bang om in een vliegtuig te stappen. Maar vliegen deden we helemaal niet.”

Ik ging vrij snel op kamers, wilde de wereld zien

Margreet: “Plagen? Dat herinner ik me niet. Je was echt ons jongste broertje met wie we heel gek waren. Maar na de middelbare school sloeg jij al snel je vleugels uit.” Hans: “Ja, ik ging vrij snel op kamers, en wilde de wereld zien. Dat bracht ook wel relativering, je ziet in het buitenland dat dingen ook anders kunnen. Ook daardoor leerde ik regeltjes en vastomlijnde ideeën te relativeren.”

Hebben jullie nog leuke anekdotes van vroeger?

Margreet: “We leerden allemaal een instrument bespelen, weet je nog Hans? Muziek stond ook heel centraal in ons gezin. Met Kerst organiseerde mijn vader altijd een muziekgroepje in de kerk.” Hans: “En jij bent hem opgevolgd. Het werd gewoon overgedragen.” Margreet lacht: “Nee, niet opgevolgd, maar ik heb een klein poosje een kinderkoor gehad. Ik speelde dwarsfluit. En jij had orgelles Hans, weet je nog? Dat paste eigenlijk helemaal niet bij jou.” Hans: “Nee. Op zich vind ik piano wel wat. En jij speelde dwarsfluit. Zie je, je bent toch een beetje dwars… Jij was ook de creatieveling, je jatte stiften en potloden van vaders tekentafel om zelf te tekenen. Je legde ze nooit terug, vader weer boos…” Margreet: “Ja, omdat ik bezig was voor de pabo. O ja, ik liet ook eens een inktpotje over zijn bureau vallen, dat was niet best. Mijn moeder loste het vaak wel weer op.”

Tekst: Ineke Zuidhof

Beeld: Elisabeth Ismail

Wil je het hele interview lezen? Neem een abonnement op Elisabeth Magazine en ontvang voortaan elke veertien dagen het magazine bij jou thuis! In nummer 22-2022 staat het hele verhaal van Margreet en Hans.

Copyright © Royal Jongbloed All Rights Reserved