Cor Minderman is 85 en eenzaam. Vijf jaar geleden overleed zijn vrouw Joke, hij mist haar heel erg. Om de paar zinnen noemt hij haar naam. Als je bijna zestig jaar samen bent geweest, is het gemis groot. Cor heeft drie zonen en vijf kleinkinderen.
Kom je de deur nog uit?
,,Ik woon in een groot appartementencomplex voor oudere mensen. Als ik wil, kan ik naar beneden om met iemand koffie te drinken. Maar de mensen kletsen zo. Ik heb daar geen zin in. Als ik me eenzaam voel, vraag ik soms iemand om koffie te komen drinken. Maar dat willen ze niet. Ik heb een rijbewijs en een auto, maar rijden wil ik niet meer. Na het overlijden van Joke ben ik tegen de vangrail gereden. Ik was helemaal in de war. Nu loop ik met een stok en gebruik ik vooral de scootmobiel. Daar ben ik laatst op straat ook mee omgevallen.”
Hoe ziet je week eruit?
,,Sinds een paar weken rijd ik op vrijdagochtend voor een kop koffie en een praatje naar de christelijke boekwinkel hier in het dorp. Soms ga ik ook op woensdag langs, maar ik heb snel het gevoel dat ik teveel aandacht vraag. Op dinsdagavond komen er een paar vrienden muziek maken. We spelen countrymuziek. Ik speel keyboard. Voor de bewoners in het complex heb ik ook regelmatig country gespeeld. Ook wel liederen van Johan de Heer, maar dat heeft de leiding van het huis liever niet. Op de zaterdagen zie ik mijn oudste zoon en soms de middelste. Ze komen hier, of ik ga met de taxi naar hen toe. Ze zijn allebei alleen.”
Ga je ook naar een kerk?
,,Dat doe ik sinds een paar weken weer. Ik kan meerijden met de vrouw van de boekwinkel. Ik ben niet met het geloof opgevoed. Mijn vader was slager en een heel nare man, ik was altijd het pispaaltje. Misschien ben ik daarom altijd al op zoek geweest naar het geloof. Joke en ik zijn destijds in de kerk getrouwd, dat wilde zij. We hebben onze jongens ook laten dopen. Maar met hen kan ik niet over het geloof praten. In ons huwelijk gingen we niet altijd naar de kerk. Pas na haar overlijden heb ik me laten dopen in een pinkstergemeente. Daar stond ik op mijn 80ste tussen de jonge mensen. Ik was uitzinnig van vreugde. Ik heb het uitgebruld: ‘Veilig in Jezus’ armen!’
Eigenlijk zocht ik een vrouw om gezellig koffie mee te drinken, maar op een gegeven moment ging ik er niet meer heen. Van de kerk mocht ik geen vrouw in huis hebben zonder met haar getrouwd te zijn.”
Heb je hulp gezocht voor je eenzaamheid?
,,Joke zei voor haar sterven: ‘Wij hebben veel meegemaakt, Cor, en nu laat ik jou alleen. Hoe moet dat nu? Je kunt niet zonder mij.’ We waren altijd samen, deden alles samen. De dokter en de dominee zeiden dat we te veel in elkaar opgingen, dat de klap straks groot zou zijn. Dat is ook zo, ik voel me erg eenzaam. Ik heb gesprekken met een psycholoog. Die zegt dat ik te veel foto’s van Joke in de kamer heb hangen.”
Heb je steun aan je geloof?
,,Dat ik de Heer ontmoet heb, maakt me blij. Hij heeft me vergeven, tenminste: dat hoop ik. De dag gaat komen dat God me bevrijdt van alle pijn. Hij houdt mij vast, dat weet ik zeker.”
Wat is nu het belangrijkste voor je?
,,Dat ik moet leren dankbaar te zijn. Dat ik in plaats van te klagen tegen mezelf moet zeggen dat ik wél verder kan zonder Joke. Ook al is dat nu nog moeilijk. Ik heb weleens een date gehad, maar als die vrouw hier op de bank naast de foto van Joke zit, weet ik dat niemand haar plaats kan innemen.”
Dit artikel is eerder gepubliceerd in Elisabeth Magazine (2019, editie 18). Wil je ook de Elisabeth ontvangen? Neem een abonnement.
Tekst: © Elisabeth (Helene Akkerman-Ravesloot)
Beeld: Josje!